Even ben ik de wanhoop nabij. In mijn rechterarm een krijsende baby die zich in bochten wringt en op de vloer een grote plens melk uit de fles die net is gevallen en waarvan ik de dop met speen nog in mijn linkerhand heb. Tegelijkertijd met de tranen in mijn ogen welt de gedachte op, dat ik niet meer geschikt ben voor kleine kinderen. En dit is pas mijn eerste oppasdag!
Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 26 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.
Ik wil klusje afmaken
Het is natuurlijk mijn eigen domme schuld. Had ik maar niet moeten denken dat ik even op de laptop wat werk kon verrichten, terwijl kleinzoon-lief zijn ochtenddutje doet. Mijn dochter had me al gewaarschuwd, dat het lichte gemurmel een teken is dat hij wakker wordt. “En als hij wakker wordt, dan wil hij ook meteen de fles, want anders zet hij het meteen op een krijsen.” Dat moment had ik laten aanbreken door toch nog een klusje te willen afmaken.
Ik kan niet zónder man
En nu zit ik met de gebakken peren en een schuldig gevoel naar mijn kleinzoon, die letterlijk over de rode gaat. Ik denk graag dat ik een zelfstandige vrouw ben, dat ik goed voor mezelf kan zorgen en mijn eigen kost kan verdienen. Maar nu laat ik even de gedachte varen dat ik het misschien wel zónder man kan. Ik roep meerdere malen heel hard zijn naam boven het babygekrijs uit.
Superopa helpt
Gelukkig! Daar komt superopa de trap afgestommeld. Hij vindt dan wel dat het oppassen mijn taak is maar is niet te beroerd om te assisteren. Dat komt nu mooi uit: kan hij de rotzooi opdweilen en zorgen dat er snel een nieuwe fles komt. Terwijl ik erin slaag om Thijs af te leiden met een blik op de tuin.
Lunchtijd voor baby, ontbijt voor mij
Tegen de tijd dat het lunchtijd is voor de baby, kom ik ook toe aan mijn eerste kop thee van deze dag. Want het ontbijt is er bij ingeschoten tijdens het chaotisch verloop van deze dag. Daarna breekt er even een moment van rust aan. Tijd voor baby’s middagdutje en oma weerstaat de aanvechting om ook éven op de bank te gaan liggen. Dáár zijn vijftigers te jong voor, toch?
Help, ik hecht me!
Als ‘s avonds de baby weer vertrokken is met zijn ouders en aankleedkussen, speelkleed en rammelaars zijn opgeborgen, ervaar ik een mengeling van gevoelens. Fijn, dat ik mijn huis weer in oude staat terugheb. Hoewel de babyspullen zichtbaar onder de designkast liggen. Fijn, dat ik ongestoord de krant kan lezen. Maar ik bespeur ook diep in mijn hart een groeiende hechting aan het roze, dan wel slapende, dan wel poepende en bij tijd en wijle huilende wurm. Opnieuw verschijnt er vandaag een barstje in mijn stoere zelfbeeld, want ik betrap op de gedachte: Wanneer Mag Ik Mijn Kleinzoon Weer Zien?
Meer lezen van Stella Ruisch:
Openingsfoto: zeesy grossbaum/Unsplash
Recente reacties