Binnen afzienbare tijd wordt mijn kleinzoon een jaar. Een gebeurtenis die steeds meer ouders zo bijzonder vinden dat er een groots feest wordt aangericht. Het kaartje met de uitnodiging; een creatief kunstwerkje waarvan je ziet dat er veel van de schaarse vrije tijd in is gestoken, is reeds binnen. Afzeggen door grootouders is alleen mogelijk met als reden een dreigend overlijden.

Het zijn de cadeaus die me zorgen baren

Het gaat heel druk worden in de rijtjeswoning van mijn dochter en schoonzoon maar dat is niet de reden dat ik er een beetje tegenop zie. Alle familieleden, vrienden en kennissen weer een keertje zien: alleen maar leuk. Het zijn de cadeaus die me zorgen baren.

Kinderen hebben het recht zich te vervelen

Als oppasoma houd ik mijn vakliteratuur (=kranten en tijdschriften) bij. En daardoor weet ik dat het heel nuttig is voor kinderen om niets te kunnen of willen doen. Als ouder (of oppasoma) moeten we niet snel in een kramp schieten als een zeer gewenst kind aan onze arm gaat hangen, net als we een kop koffie willen inschenken met de boodschap: “Ik vervééééél me zo!” Hartstikke goed, niets aan doen, gewoon zo laten, is de boodschap van de agogen. “Ga jezelf vermaken!” is de enige goede boodschap. Op die manier gaat een kind creatief nadenken en ontdekken wat het leuk vindt en dat is goed voor hun ontwikkeling, zeggen zij.

Gewend aan gadgets

Eén probleem in de huidige samenleving: kinderen krijgen de kans niet meer op een leeg moment in hun bestaan. In het positieve geval worden ze meegenomen naar een sportvereniging, muziekles of museum en anders krijgen ze héél snel een tablet met -dat dan weer wel- verantwoorde spelletjes. En ik zie dat mijn kleinzoon daar nu al op aan het voorsorteren is. Afstandsbedieningen, smartphones, tablets trekken meer dan gemiddeld zijn aandacht. Op het kinderdagverblijf betrapte ik bij het kerstontbijt een andere dreumes -anderhalf jaar oud-  in een kinderstoel die speciaal voor haar moeders smartphone even ophield met eten om routineus haar liefste gezichtje op te zetten. Zo gewend zijn ze al aan die gadgets.

Smiley-met-hartjes-in-de-ogen-blik

Nu speelt mijn kleinzoon nog voornamelijk met stapel bekertjes, ballen en baby-autootjes. Waarvan gelukkig naast het aan/uit knopje, als troost voor de ouders een hele reeks verschillende tekstjes in zijn voorgeprogrammeerd. “Neeeee, we geven hem écht niet zoveel speelgoed,” zegt mijn dochter met zo’n smiley-met-hartjes-in-de-ogen-blik. Dus kreeg Thijs elke week na de inkomst van Sint-Nicolaas één cadeautje per week tot aan de viering zelf, waarbij hij ook nog een cadeautje mocht uitpakken. En Kerstmis kon natuurlijk ook niet worden overgeslagen. “Hij speelt met alles, hoor!” vergoeilijkt ze het ouderlijk aankoopgedrag. Oké, ik geef toe dat de verleiding om de speelgoedwinkel binnen te gaan ook wel héél groot is.

Nachtmerries van kleinkind bedolven onder speelgoed

En nu is hij dan binnenkort jarig…. En ineens weet ik wat me parten speelt. Dat is mijn ervaring met een ander eenjarig verjaardagsfeestje, waarop het middelpunt totaal van slag bij een steeds groter wordende stapel cadeaus stond opgesteld. Vrijwel het hele assortiment van Bart Smit en Intertoys van 12 tot 24 maanden, schat ik. Als ik eraan denk, krijg ik al nachtmerries van een kleinkind bedolven onder speelgoed. Ik heb gewoon een post-eerste-verjaardag-stresstrauma!