Ik volgde de opleiding tot verpleegkundige in een tijd dat zusters nog een kapje op het hoofd hadden en verplicht panty’s droegen. Op mijn witte uniform droeg ik een naambordje met ‘Zuster Boers’. Dat klonkt zo streng, vond ik. En de meeste patiënten waren ouder en dus vond ik het raar dat ze mij zo moesten aanspreken. Noem mij maar gewoon bij mijn voornaam, Irene. Aangenaam! Er is veel veranderd in de zorg en toch ook weer niet. Bejegening, mijn stokpaardje is van alle tijden. Personeelstekorten, werkdruk en bezuinigingen helaas ook.

Golfbewegingen in de zorg

Irene Boers

Irene (17) als verpleegkundige in opleiding

Het dreigende tekort aan mensen in de zorg is nu meer actueel dan ooit met de toenemende vergrijzing. Een studenten-stop in het onderwijs voor verpleegkunde staat haaks hierop. Het zijn golfbewegingen, weet ik na 40 jaar werken in de zorg.  En we zullen met elkaar wel een oplossing vinden.

Volhouden

Inmiddels is er wel wat veranderd in mijn manier van werken. Ik wil het, nu 59 jaar oud,  graag volhouden tot 68 jaar. En ik wil genieten van het leven.  Optrekken met mijn kleinkinderen, vakantie vieren  met mijn lief en een sociaal leven leiden. Dat laatste is danig verstoord door de onregelmatige diensten en dus ook afwezigheid bij feestdagen.

Meer vrijheid in het zorgen

Mede om die reden heb ik ontslag genomen en werk ik nu, net als veel andere zzp’ers meer dan ooit. Zuster Boers is freelance verpleegkundige geworden. Maar ik voel me vrij en dat is heel plezierig. Bovendien kan ik nu ook andere, bijzondere, dingen doen naast de verpleging. En ik heb niet langer het gevoel dat ik collega’s in de steek laat, wanneer ik wat vaker op vakantie wil. Nu investeren in een leven na de zorg en mijn ervaringen overdragen aan degenen die ze kunnen gebruiken. Dat staat op mijn wensenlijstje.

Omgang met patiënten hoog op agenda  Irene Boers

De regie hebben over je eigen leven, je eigen werk is fijn. Stel je voor dat ik ziek word en afhankelijk van anderen. Daar denk ik aan als een collega, vol liefde en enthousiasme aan het werk, me trots meldt dat de mevrouw die wij thuis verzorgen ‘brood met korstjes heeft gegeten.’ Ik vraag me af wat het doel daarvan is. Deze 80-jarige vrouw heeft haar leven namelijk brood zónder korstjes gegeten. Ze is getroffen door afasie, waardoor ze niet meer goed kan aangeven wat ze wil zeggen. Ook niet met gebaren. En nu krijgt ze op het einde van haar leven brood met korstjes. In haar eigen huis, notabene. Omdat ze zelf niet meer kan eten. Als zzp’er neem ik me voor om het onderwerp omgang met patiënten hoog op mijn agenda te zetten.

Volgende keer: Alles draait in de zorg om bejegening