“Zou te pijnlijk zijn”
Voor Stella Ruisch was Where Dragons Live een van de mooiste documentaires op de afgelopen IDFA. Op 24 april is de documentaire uitgezonden op televisie. Aanleiding met kunstenares Harriet Impey te spreken, door wie filmmaakster Suzanne Raes op het idee kwam het afscheid van haar ouderlijk huis, het historische Cumnor in Zuid-Engeland en de excentrieke opvoeding die zij en haar broers er kregen, in beeld te brengen.
‘Where dragons live’ nog niet uit Harriets leven
Harriet Impey is net terug in haar woonplaats Leiden. In Kopenhagen heeft ze na afloop van de Deense première van Where Dragons live vragen uit het publiek beantwoord. En ze was ook nog even weer in het land waar ze werd geboren. Omdat de documentaire daar in de Engelse bioscopen vanaf 2 mei van start gaat. Voorlopig zijn de draken die in kunst en fantasie haar jeugd in Cumnor hebben vorm gaven, nog niet uit haar leven.
Glassculptuur
Haar gezondheid – Harriet wordt geplaagd door een waaier van aandoeningen waaronder reuma- is fragiel. De meeste tijd is ze dan ook aan een rolstoel is gekluisterd. Maar dat weerhoudt haar niet, zoals de kunstenares zegt, te proberen zoveel mogelijk uit haar leven te halen. Ze draait de camera van haar telefoon naar een grote kartonnen doos met een goed ingepakt kunstwerk. “Een glassculptuur waarmee ik nu bezig ben,” legt ze uit.
Liefde voor kleinste dieren en planten
Onder de titel ‘the tulip and the butterfly’ heeft Harriet een webshop, waarin haar kunst te zien en te koop is. Glas, keramiek, sieraden met als onderwerp de natuur in al zijn vormen. Opnieuw gaat de camera op de telefoon richting een stel prachtige glazen vissen. Want de kijkers van Where dragons live mogen dan concluderen dat Harriet en haar broers een ronduit excentrieke opvoeding hebben gekregen, het heeft de kinderen Impey ook gestimuleerd om te doen waarin ze goed zijn. “We hebben van jongs af aan geleerd te kijken en te tekenen wat we zagen.” In de tuin van Cumnor ontstond zo Harriet Impey’s liefde voor de kleinste dieren en planten om haar heen. De draken en vreemde voorwerpen die hun huis in allerlei uitingen bevolkten en die dankzij de verre reizen van hun ietwat wereldvreemde vader tot zijn hobby waren uitgegroeid, prikkelden de angst maar ook de fantasie.
Waarde aan de wereld
“Mijn moeder was ambitieus, had een geweldige carrière, eerst als biochemicus en later als experimentele psycholoog aan de universiteit van Oxford. Maar mijn grootste wens was als kind te trouwen en moeder te worden. Ik las al heel jong allerlei pedagogische boeken”, vertelt Harriet Impey. “Toen ik me later als kunstenares vestigde, sprak ik over de andere keuzes die ik heb gemaakt met haar. Mijn moeder was een uitgesproken feministe maar ze zei dat ik met mijn kunst iets toevoegde van waarde aan de wereld.”
Onbegrip voor gevoelens
Harriet Impey is opgevoed door nanny’s, werd met haar broers regelmatig door haar ouders uitgewisseld met kinderen over de hele wereld. Haar Nederlandse man leerde ze kennen toen hij als buitenlandse student van haar vader (ook professor aan de universiteit van Oxford) bij hen thuis kwam. Het gebrek aan inlevingsvermogen, het onbegrip voor gevoelens van kinderen bij haar moeder heeft een stempel gedrukt op hun jeugd. Toen Harriet zelf kinderen kreeg, werd het haar pas duidelijk waar het vandaan kwam. “Mijn oma heeft haar complexe jeugdervaringen overgebracht op mijn moeder. Zij was haar eigen moeder verloren toen ze 3 maanden oud was. Haar vader is met broer en zus naar Canada vertrokken en liet de baby achter bij zijn ouders. Die gaven haar aan een tante die zelf geen kinderen had.”
Niet zo gek, dat haar moeder daardoor een onvermogen om met kinderen en emoties om te gaan erfde. “Ik herinner me nog dat de kinderen plezier hadden tijdens een vakantie in Cumnor en door het huis renden. Mijn moeder werd heel erg boos. Ze begreep het niet. Het bleek dat ze dat had overgehouden toen ze als kind in de oorlog in een opvangtehuis was terecht gekomen. Vanuit een rustige omgeving tussen de gillende en schreeuwende kinderen. Dat had haar angst aangejaagd.”
“Ouders hebben van mij gehouden”
Naar aanleiding van de documentaire Where dragons live is er wel geschreven dat Harriet en haar broers niet werden geknuffeld en zelfs ‘zonder liefde’ opgroeiden. “Maar dat is echt niet waar. Ik weet zeker dat mijn ouders van ons hebben gehouden. Anders zou ik nu zelf als moeder niet zo met mijn dochter en zoon kunnen omgaan als ik doe.”
Dat ze dat misschien niet volgens de geldende opvattingen hebben gedaan, levert in ieder geval een fascinerende documentaire op, die is uitgezonden door de NTR en op NPOStart en NPOPlus is terug te zien.
Meer lezen
Over de documentaire ‘Where Dragons Live’ verscheen al eerder een verhaal op onze website. Niet alleen Suzanne Raes heeft met mooie documentaires als ‘Dichtbij Vermeer’ naam gemaakt. Ook ‘de te vroeg overleden Hedy Honigmann heeft internationale roem vergaard met ontroerende films als ‘Buddy’ over de liefde van mensen voor honden en ‘100Up’.
Foto’s zijn afkomstig van de website thetulipandthebutterfly.com van Harriet Impey, tenzij anders vermeld.
Recente reacties