Elke week geven we op Meerdanvijftig.nl een tip om op het scherm naar te kijken. Deze keer is dat de documentaire Tina, over het leven van de bekende rock&roll zangeres. Van de makers van de speelfilm uit 1993. Omdat het bekende verhaal nog steeds boeiend blijft, constateert Stella Ruisch. Zeker uit haar eigen mond, waarschijnlijk voor de laatste keer.

Niet eerder belangstelling

Gek genoeg kon het zo overduidelijk seksueel getinte optreden van Tina Turner me nooit zo boeien. Natuurlijk kende ik de wereldbekende hits ‘River deep, mountain high’, ‘Proud Mary’ (samen met ex-man Ike Turner) en later ‘I’m your private dancer’, die bijna niemand zijn ontgaan. Maar verder heb ik me nooit eerder in de zangeres en haar leven verdiept.

Vraag voor leeftijdgenoten

Mijn belangstelling werd gewekt door een mail met een uitnodiging om vanaf volgende week naar ‘Tina, de musical’ te gaan. Daarna zag ik dat er sinds 1 juli een documentaire in de bioscopen draait. En dan krijg je de vraag die veel leeftijdgenoten elkaar stellen: ‘Hoe oud, is die Tina nu eigenlijk? Hoe ziet ze er nu uit?’ En is je nieuwsgierigheid gewekt, naar die vrouw in dat ultrakorte, zilverkleurige pakje. Die vrouw, op wiens muziek ook jij in je jonge jaren hebt gedanst.

Mocht je dat zijn vergeten, dan herinnert Tina je daaraan. De documentaire begint met een optreden in een uitzinnig stadion in de jaren tachtig.  De hoogtijdagen voor Tina Turner, ook wel de Koningin van de Rock&Roll genoemd. Vlak daarvoor was ze gescheiden van Ike Turner, de man die haar de kans gaf om muziek te maken maar haar tegelijkertijd in een -bijna letterlijke- wurggreep hield. Hij ontmoette de tiener eind jaren vijftig in een club in St. Louis, V.S., toen ze zich bij de microfoon meldde om mee te zingen met Ike. Hij doopte haar, zonder enig overleg, bij hun eerste gezamenlijke nummer  I’m a fool in love’ tot Tina Turner. En daarmee verdween Anna Mae Bullock, geboren op 26 november 1939, als eigen persoonlijkheid. Totaal.

Geweld uit ‘miskenning’

Ook in haar documentaire weigert Tina haar ex-man Ike  te veroordelen voor de mishandelingen met kleerhangers, de gebroken neuzen, de blauwe ogen en de verkrachtingen en het vreemdgaan met andere vrouwen onder haar ogen. Het geweld vloeide voort uit ‘miskenning’, zegt ze. En dan gaat het verder over het harde werken, soms 4 optredens achter elkaar op een avond. En daardoor de ongewilde verwaarlozing van haar 4 zoons, waarvan Ike er 2 meebracht in de relatie. ‘Ik was dood’, zegt Tina over die tijd.

Een goed geconserveerde Tina (82), doet -waarschijnlijk voor de laatste keer haar verhaal.

Een perfecte moeder was Tina Turner allesbehalve. Dat alleen haar oudste zoon Craig in de documentaire aan het woord komt (hij pleegde in 2018 zelfmoord), is waarschijnlijk tekenend voor de relatie die ze nog met haar kinderen heeft. Na haar scheiding, waarbij Tina alleen haar artiestennaam én de 4 kinderen uit de boedel mee kreeg, moest ze de financiële eindjes in het clubcircuit aan elkaar knopen.

Een kiekje uit het familiealbum met de vier zoons. De oudste, Craig, was getuige van zijn moeders mishandeling.

‘What’s love got to do with it’

Nieuwe liedjes flopten, totdat de Australiër Roger Davies haar manager werd. In 1984 maakte ze haar comeback op het grote podium met haar versie van het nummer van Bucks Fizz, ‘What’s love got to do with it’. De rest is geschiedenis. En dat wil Tina hierna ook nu eindelijk zo laten. ‘This is it’, zegt Erwin Bach aan het slot van de documentaire. Hij is de man met wie Tina Turner  in 2013 trouwde en waarmee ze nu nog zo lang mogelijk wil wonen in Zürich, Zwitserland.

‘Tina’ is in de bioscoop te zien en op televisie, vanaf vandaag, voor wie via een Ziggo XL-abonnement ook HBO kan ontvangen. De documentaire wordt uitgebracht door Universal Studio’s.

Meer mooie docu’s

‘Karin de Lange schreef onlangs over de documentaire 100Up van Hedy Honigmann. Of kijk de prachtige interviewserie van Coen Verbraak over Molukkers van Nederland terug, tipte Marlies Mielekamp via de streamingdiensten van NPO. Daar zijn ook de boeiende documentaireseries te zien van Ruben Terlou over China en de Chinezen. De Franse documentaire ‘Lourdes’ was vorig jaar terecht genomineerd voor een César, schrijft Stella Ruisch.