Ik word steeds zenuwachtiger. Mijn schoonzoon heeft geappt dat Ariane in de verloskamer is en dat ze bijna volledige ontsluiting heeft. Onwillekeurig neem ik mezelf als voorbeeld en in dat geval waren mijn kinderen er alledrie binnen een uur of drie. Maar sinds de app van half zeven vanochtend is het stil geworden. En het is nu 6 uur later.

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 15 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Het begint met moeilijk doen

Langzaam maar zeker ben ik naar dit punt van nagelbijtende onzekerheid toe gevoerd.  Het begint met moeilijk doen over afspraken maken rond het eindpunt van de zwangerschap.  In eerste instantie hield ik gewoon de boot af maar bij het realiseren dat het misschien nog wel tot twee weken ná de uitgerekende datum kan duren, ben ik toch wel weer werk in de buurt van huis gaan plannen. Met tegenzin vermeld ik dat het misschien niet doorgaat vanwege de aanstaande geboorte van mijn eerste kleinkind. Dat zijn straks allemaal mensen die ik moet gaan uitleggen hoe het voelt om oma te zijn….

Straks gaat het toch nog mis

Voorlopig ben ik vooral steeds meer een bezorgde moeder aan het worden. De zwangerschap ging zo voorspoedig, straks gaat het op het einde alsnog mis, wordt een steeds sterkere gedachte. Al die voorbereidingen: de kamer, het bedje, de kleertjes. Daar moet straks een kindje in, maar stel je voor…Wat kunnen mannen toch heerlijk onbevangen zijn. De aanstaande opa fluit me nog net niet uit, als ik mijn zorgen probeer te delen.

Tot diep in Europa…

Twee dagen na de uitgerekende datum breken ‘s morgens vroeg de vliezen en is de hele familie binnen mum van tijd tot diep in Europa op de hoogte gebracht van de aanstaande bevalling. Nu moet de baby immers binnen 24 uur op de wereld zijn en ik voel de spanning toenemen. In het huis van de aanstaande ouders neemt die juist af.  Weinig of geen weeën. Mijn dochter, aanhangster van een pure bevalling (ook al kiest ze voor zekerheid wel het ziekenhuis om te bevallen) baalt: dat wordt inleiden de volgende dag.

En dan gaat de bel

Terwijl ik al 2 dagen slecht slaap, omdat ik me probeer voor te stellen in welk stadium van de bevalling de aanstaande ouders zich in het ziekenhuis bevinden, gaat de bel. En staan ze voor de deur. Een zinsbegoocheling lijkt het maar ze zijn het echt. En de buik herbergt duidelijk nog een kind. Vanwege de blakende gezondheid van moeder en baby hebben ze 24 uur uitstel gekregen en zijn ze in arremoede maar een uitstapje aan het maken.