Wapenfeit fysiotherapie
Eén keer per week kwam mijn fysiotherapeute. Een jongedame met een Zaans accentje en per brommer op pad door de buurt als vroeger de makelaars. Ze gaf me raad en oefeningen.
Eén van haar wapenfeiten was het advies een zooltje in mijn schoen te doen onder mijn linkervoet. Mijn linkerbeen bleek ineens een stuk langer dan het andere! Dat ontdekte ik zelf doordat mijn broekspijp daar een stuk hoger zat. Een verklaring was hier niet voor. Zelf hou ik het er op, dat mijn heup scheef stond door de hernia. Maar die tip maakte wel dat ik met veel minder pijn kon lopen. Daarnaast kreeg ik spierversterkende oefeningen voor mijn bovenbenen.
Frustratie
Helemaal soepel verliep het herstel niet. Ik schrok toen ik tijdens een oefening ineens door mijn benen zakte. Dat gebeurde twee keer, zonder verklaring. Vervelender was dat ik het presteerde mijn wankele herstel te frustreren door de onderste tree van de trap te missen. De gekneusde rib die ik eraan overhield maakte het er niet gemakkelijker op. Ineens had ik weer veel pijn ‘s nachts in bed. Kon ik weer niet meer draaien of op mijn zij liggen! De morfinepillen kwamen weer tevoorschijn.
Zo kwam ik letterlijk met vallen en opstaan weer overeind. Wat genoot ik die eerste keer dat ik weer naar buiten ging. Aan de arm van manlief met een extra zooltje in mijn schoen. Hard nadenken bij elke stap die ik nam. De fysiodame had me gezegd op te letten dat ik mijn voeten goed afwikkelde. Ik had de neiging mijn ‘gewonde’ been als een soort stok te verplaatsen. Afwikkelen zorgde ook onmiddellijk voor minder pijn. Eerst voelde naar de hoek lopen al als de marathon maar intussen loop ik al weer alle afstanden. Maar het mooiste wapenfeit voor mij was het tochtje op de fiets vorige week. Het teken dat nu alles achter de rug is. Mijn wereld is weer onbegrensd!
Recente reacties