Ik fiets weer! Maar voordat het zover was…de afgelopen weken zijn een ware worsteling geweest. Met Pasen herrees de Here Jezus niet alleen uit het graf maar ik ook uit mijn bed. De plek waar ik door mijn hernia in was beland. Het werd daardoor een groot feest.

Ik versierde paastakken uit eigen tuin met jaren oude paashaasjes en gekleurde eitjes. Ik genoot van het paasontbijt. Ook al was zitten aan tafel nog geen vanzelfsprekendheid. Het was zelfs het laatste dat ik uiteindelijk weer kon.

Karin de Lange zou over léuke dingen gaan schrijven. Helaas werd ze opnieuw getroffen door een hernia. En zij is niet de enige: jaarlijks worden 650.000 Nederlanders geplaagd door nek- en rugklachten.  Lees de komende weken hoe Karin als ervaringsdeskundige weer op de been komt:  Dit is afl. 4 en slot

De spierkracht in mijn benen was na twaalf dagen liggen volledig verdwenen. De eerste dag zat ik zeeziek op de rand van mijn bed. Dat kwam omdat mijn evenwichtsorgaan zich aan mijn liggende houding had aangepast. Gelukkig kon ik me de dag erna al even aan de vensterbank vasthouden, nadat manlief me onder de armen had helpen opstaan.  Twee dagen daarna leunde ik voorover op de rand van mijn bed, want rechtop staan was met mijn rug nog uitgesloten. Vindingrijk als we zijn, had ik een looproute van stoelen vanaf de bedrand tot aan de badkamer. Krom en steunend schuifelde ik zo naar de wc. Verlost van de steek!
O, wat was ik blij toen ik, steunend op de rand van het ligbad, mijn haren kon wassen. Een echte krachttoer die me een paar dagen spierpijn in mijn bovenbenen opleverde. Maar o, wat was ik blij met mijn zachte, schone haar. De hele dag moest ik er af en toe aan voelen.

Wapenfeit fysiotherapie

Eén keer per week kwam mijn fysiotherapeute. Een jongedame met een Zaans accentje en per brommer op pad door de buurt als vroeger de makelaars. Ze gaf me raad en oefeningen.
Eén van haar wapenfeiten was het advies een zooltje in mijn schoen te doen onder mijn linkervoet. Mijn linkerbeen bleek ineens een stuk langer dan het andere! Dat ontdekte ik zelf doordat mijn broekspijp daar een stuk hoger zat. Een verklaring was hier niet voor. Zelf hou ik het er op, dat mijn heup scheef stond door de hernia. Maar die tip maakte wel dat ik met veel minder pijn kon lopen. Daarnaast kreeg ik spierversterkende oefeningen voor mijn bovenbenen.

Frustratie

Helemaal soepel verliep het herstel niet. Ik schrok toen ik tijdens een oefening ineens door mijn benen zakte. Dat gebeurde twee keer, zonder verklaring. Vervelender was dat ik het presteerde mijn wankele herstel te frustreren door de onderste tree van de trap te missen. De gekneusde rib die ik eraan overhield maakte het er niet gemakkelijker op. Ineens had ik weer veel pijn ‘s nachts in bed. Kon ik weer niet meer draaien of op mijn zij liggen! De morfinepillen kwamen weer tevoorschijn.
Zo kwam ik letterlijk met vallen en opstaan weer overeind. Wat genoot ik die eerste keer dat ik weer naar buiten ging. Aan de arm van manlief met een extra zooltje in mijn schoen.  Hard nadenken bij elke stap die ik nam. De fysiodame had me gezegd op te letten dat ik mijn voeten goed afwikkelde. Ik had de neiging mijn ‘gewonde’ been als een soort stok te verplaatsen. Afwikkelen zorgde ook onmiddellijk voor minder pijn. Eerst voelde naar de hoek lopen al als de marathon maar intussen loop ik al weer alle afstanden. Maar het mooiste wapenfeit voor mij was het tochtje op de fiets vorige week. Het teken dat nu alles achter de rug is. Mijn wereld is weer onbegrensd!