Boeketten, sieraden, chocolade bonbons; op Valentijnsdag worden weer heel wat (geheime) geliefden verrast met een Valentijnskaart of een cadeautje. Brigitte Leferink schreef eerder al over haar gemengde gevoelens bij deze dag die vooral bestemd lijkt voor de commercie. Stella Ruisch moet vooral denken aan de vele bedriegers die als een valse Valentijn kwetsbare jongeren misleiden voor eigen plezier of uitbuiting.
Loverboy
Bij mijn vorige werkgever leefden collega’s en ik maanden lang mee met het gevecht dat een moeder onder ons voerde om haar puberdochter uit de handen van een loverboy te houden. Daarvoor moest ze tot haar grote verdriet zelf ook voor lange tijd het contact met haar kwetsbare kind missen, terwijl deze aan de andere kant van Nederland zat ondergedoken. Terwijl de valse Valentijn zich intussen vrijelijk bewoog door haar eigen woonplaats.
Misschien dat ik daarom me ook nog zo goed het verhaal herinner van de oma die net als ik die zaterdagochtend stond te wachten op haar beurt bij de populaire bakker in de buurt. Mijn mobiele telefoon zoemde in mijn zak en onwillekeurig keek ik naar de boodschap die was binnengekomen. “Ja, die dingen zijn verslavend”, merkte de vrouw naast me op. Donker met grijs gemêleerd kapsel, de wimpers van haar bruine ogen voorzien van mascara. “En dan hebben wíj nog het tijdperk zónder mee gemaakt. Maar die kinderen….” Aangemoedigd door mijn instemmende verhaal over de kleinkinderen die bijna nog voor ze kunnen lopen, leren swipen, brandde ze los over haar eigen kleindochter, inmiddels al 14 jaar.
Mobieltje gaat mee naar wc en naar bed….
“Ze logeert regelmatig bij me en het was altijd bere gezellig. Spelletjes doen, samen naar The Voice of Holland kijken… Maar tegenwoordig zit ze alleen nog maar op d’r telefoontje te koekeloeren. Kijk, aan tafel kan ik nog zeggen ‘Als we eten, gaat de telefoon even opzij.’ Maar voor de rest, als ze niet aan de beurt is met het spel, kijkt ze gauw op haar telefoon. Het mobieltje gaat mee naar de wc en naar bed.” Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik aan mijn generatiegenote: “Maar wat doet ze dan?”
Snapchat
Dàt had ze haar kleindochter uiteindelijk ook gevraagd. “Snapchat, kent u dat? Het is zo’n app, waarmee je razendsnel foto’s en gekke filmpjes aan elkaar kan sturen maar ook boodschappen. Het verschil met onze whatsapp is, dat je communicatie snel verdwijnt als je het niet speciaal opslaat. Leuk, denk je misschien, als ze met vriendinnetjes zo bezig is…maar ze houdt juist contact met allerlei jongens. Jongens die ze verder niet kent, hè!”
Oma als excuus voor Valse Valentijn
Ze haalde even adem en we zagen allebei dat we bijna aan de beurt waren. “Natuurlijk, het is de puberteit en ze beginnen van alles te ontdekken. Maar ik ben als de dood dat ze stiekem mij als excuus gebruikt om met zo’n onbekende jongen af te spreken. Als het al een jóngen is. Misschien is het wel een smerige, oude, vent!”
Het meisje achter de toonbank was niet veel ouder dan haar kleindochter. “Kan ik u helpen?” vroeg ze vriendelijk aan mijn leeftijdgenoot die voor me was. Met een stokbrood en een gesneden grof volkoren brood zou het wel lukken. Maar verder?
Geen vieze, oude kerels
Ik denk nu aan mijn twee kleinzoons, kleuter en baby. Nog láng geen vieze, oude kerels of valse Valentijns. En hopelijk sturen ze later veel onschuldige lieve groeten op 14 februari. Vast via hun mobieltjes, dat wel.
Meer lezen
Stella Ruisch schreef al eerder over haar kleinkinderen, waarvan de laatste in coronatijd werd geboren. Ook schreef ze al eerder over haar eigen verslaving aan een mobieltje. Marlies Mielekamp zag haar kleinkinderen ook al veel tijd doorbrengen met een scherm voor hun neus. Brigitte Leferink schreef eerder over Valentijnsdag.
Openingsfoto: Becca Tapert/Unsplash
Recente reacties