Mijn dochter heeft me gevraagd of ik mee wil naar het consultatiebureau, want mijn kleinzoon moet zijn eerste prik. Zelf verblik noch verbloos ik als ze een naald in mijn arm steken. Dat gebeurt zelfs regelmatig, omdat ik bloeddonor ben. Maar mijn dochter heeft bij bloedprikken de neiging flauw te vallen, laat staan als ze een naald in haar baby steken. En haar man kan door zijn werk niet mee.

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 2van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Herinneringen aan consultatiebureau komen terug

Dus nu loop ik naast haar, terwijl ze de kinderwagen duwt. Voelt onwennig, net als de vraag of ik met haar meega. Een kaleidoscoop van herinneringen aan mijn eigen gang met drie kinderen naar het consultatiebureau speelt zich in mijn hoofd af.  Herinneringen die ik niet eens meer wist dat ik ze had. Het geblèr van baby’s, die aan- en uitgekleed moeten worden, het vasthouden van mollige baby-armpjes, zodat de noodzakelijke inentingen erin kunnen worden gegeven. De ontzetting van die ene keer, dat mijn jongste de verkeerde inenting kreeg. Alsof ik een rol speel in de film ‘Back to the future’.

Stip op groeicurve is rapport ouderschap

Het consultatiebureau is verhuisd maar bevindt zich op een steenworp afstand van het oude adres. En het is er merkwaardig stil op een wat ouder huilend kindje na. Voor de rest is het wegen en het meten hetzelfde gebleven, net als de voor moeders belangrijke stip op de groeicurve. Het tussentijds rapport hoe je het als ouder doet. Als moeder van de moeder slaak ik óók een interne zucht van verlichting. Na het getob met de borstvoeding en het tussentijdse ondergewicht, ontwikkelt mijn kleinzoon zich als de gemiddelde baby.

Tijd voor de inenting

Er worden wat koetjes en kalfjes over het prille moederschap uitgewisseld. En dan is het tijd voor De Prik. In een nanoseconde is-ie gegeven. Thijs vindt het niet leuk maar houdt zich bewonderenswaardig rustig. Totdat hij weer zijn kleren aan moet. Aankleden is sowieso niet zijn ding, maar nu zet de overdrive onmiddellijk in. Het blauw van zijn ogen verdiept zich in een paarsrood hoofdje.

Het geruststellende geluid van de stofzuiger

Ik word onmiddellijk  vooruitgestuurd in de tijd, als mijn dochter haar mobieltje pakt. “De stofzuigerapp!” zegt ze triomfantelijk. Een luid gesuis weerklinkt, terwijl mijn kleinzoons gezicht onmiddellijk terugkeert naar een normale teint. “Het geluid lijkt op het ruizen van het bloed in de baarmoeder, wordt-ie rustig van,” legt ze uit, terwijl ze Thijs weer teruglegt in de kinderwagen. Zelfs de consultatie-dame is verbaasd.

Lees ook:

Zoveel hoofden, zoveel zinnen

Roze wolk moederschap kwam met blauwe ogen

Borstkolf: van moeder tot melkkoe

Openingsfoto: Flickr.com/Andrew Bardwell