Regelmatig ontvang ik een overzicht van wat ik aan pensioenrechten heb opgebouwd. Zwart op wit staat er wat ik bij leven en welzijn twee jaar later zal ontvangen dan dat ik dacht toen ik me aansloot bij het pensioenfonds. Ik weet niet welke mooie naam de demografen hebben voor mijn generatie die tien jaar na de babyboom is geboren maar ik weet wel dat er voor ons veel wordt afgeschaft en versoberd. Afgelopen weekeinde meerdere krantenartikelen gelezen over de scenario’s waarin het pensioenstelsel kan worden gewijzigd. Natuurlijk snap ik ook wel dat dit pyramidespelachtige systeem niet langer houdbaar is, de punt van die driehoek wijst naar beneden en wordt steeds smaller. Maar toch vervullen die pagina’s overzicht in een ordner mij met weemoed. Zal de drukinkt van die cijfers uiteindelijk vervagen? Maar dan wil ik daarvoor ook het krediet als er over mij en mijn leeftijdgenoten wordt geschreven! Na zij-die-ons-land-na-de-oorlog-hebben-opgebouwd, wil ik door het leven gaan als zij-die-ons-gebouwde-land-gestut-hebben.
Over de auteur
Stella Ruisch
Stella Ruisch hanteert de pen al van jongs af aan. Van de schoolkrant stapte ze in 1976 over naar De Telegraaf als leerling-journaliste. Per 1 januari 2016 verliet ze de krant, nadat ze er als chef en uiteindelijk (eerste vrouwelijke) adjunct-hoofdredacteur had gewerkt. Nu heeft ze eindelijk de ruimte om een duik te nemen in het nieuwe schrijven en publiceren. Wat de overheid propageert; een levenlang leren, voert zij uit.
gerelateerde berichten
Recente artikelen
-
Dit zijn leuke kerstmarkten (vinden wij)!8 dec 2024 | Over reizen
-
Kokosmakronen als erfenis2 dec 2024 | Algemeen
Recente reacties