Afgelopen weekeinde was Kevin Spacey op televisie nog te zien in films die tot de succesvolste van Hollywood worden gerekend: The Negotiator en The Usual Suspects. ‘Kunnen we nog naar films van Kevin Spacey kijken?”, vraagt de schrijver van een artikel over de gelauwerde acteur zich af in de Volkskrant. De verhalen van seksueel grensoverschrijdend gedrag door Kevin Spacey rijgen zich aaneen. Het gevolg van de #MeToo twittercampagne die ontketend is na het openbaar worden van het wangedrag van Miramax-producent Harvey Weinstein.

Toejuichen dat #MeToo  vieze-mannen-met-macht aanpakt?

Inmiddels hebben zich al 70 (!) vrouwen gemeld als slachtoffer van de grijpgrage filmproducent en siddert Hollywood voor nog meer onthullingen over daders en slachtoffers. De campagne heeft ook in Nederland zijn schaduw geworpen over Nederlandse media-figuren. Als vrouw moet ik het misschien toejuichen dat vieze-mannen-met-macht worden aangepakt. Maar de niet aflatende stroom nieuwsberichten roept gemengde gevoelens bij me op.

Vrouwen bereiken alleen hun doel via ‘het bed’

Toen ik als l8-jarige leerling-journaliste eind jaren zeventig de redactievloer betrad, bevonden zich daar maar een handjevol vrouwen. Journalistiek was een levensstijl, werd mij onmiddellijk bijgebracht. En daar hoorde onregelmatige werktijden, stoere mannentaal én vooral veel drank bij. Na de zoveelste pils in het café kwamen niet alleen de tongen los, ervoer ik. Het lukte me te ontsnappen met een gevat maar afwijzend antwoord. Soms moest ik een misplaatste hand weghalen. En natuurlijk vermeed ik ongewenste éénopéénsituaties. In mijn gevallen genoeg om ongewenste ervaringen te voorkomen. Vervelender was het vooroordeel in die tijd dat je als vrouw met een journalistieke baan je doel maar op één manier kon bereiken. En dat was via ‘het bed’. Roddels waarvan mannen én vrouwen smulden.

Beter nadenken en eerder melden door #MeToo is positief

Het is niet verwonderlijk dat juist in sectoren waarop de schijnwerpers staan, zoals politiek, televisie en theater door #MeToo de verhalen komen bovendrijven. Waar ligt de grens tussen je uiterlijk gebruiken en gebruikt worden vanwege je uiterlijk? Als het gevolg van #MeToo is, dat mensen beter nadenken over een scheve machtsverhouding, voordat ze toenadering zoeken, is dat positief. Als mensen na seksuele intimidatie eerder aan de bel trekken door #MeToo is dat positief. Maar het mag niet zo zijn dat we door Twitter en Facebook een digitale versie van een middeleeuwse schandpaal hebben gevonden. En daar lijkt het nu wel op. Daarvan hebben we toch met reden in ons rechtssysteem afscheid genomen?

Veroordeeld en bestraft zonder rechtszaak; #MeToo?

Veel verhalen, vaak genoeg verteld maken misschien iets aannemelijk maar nog niet de waarheid. Onze herinneringen aan gebeurtenissen worden beïnvloed door wat we daarna horen, zien of lezen. Hoe zit dat met slachtoffers die zich na jaren melden en op hun woord worden geloofd? Maar het lijkt wel of we die kennis in de 21ste eeuw het liefst weer aan de kant willen zetten. Nergens wordt duidelijk gemaakt of Kevin Spacey, behalve seksueel intimiderend gedrag, ook strafbare feiten heeft gepleegd. Toch heeft Netflix de laatste serie van House of Cards met Kevin Spacey in de hoofdrol al geschrapt. Het wachten is nu op het volledig deleten van zijn films en televisieseries. Veroordeeld en bestraft zonder rechtszaak. #MeToo?

Openingsfoto: Ficodoficial/Flickr.com