Week 7 van sociale onthouding
Net als iedereen in Nederland ondervinden onze redacteuren Marlies Mielekamp en Brigitte Leferink de gevolgen van de corona-pandemie. Ze schrijven over hun ervaringen voor Meerdanvijftig.nl. Week 7 van sociale onthouding: Voorzichtig! Want het coronavirus komt dichterbij.
Niet schrikken, mama
Marlies: “Tot nu toe was het coronavirus een ver van mijn bed show. Het waren vooral kennissen van kennissen die getroffen werden. Tot ik zondagochtend door onze jongste dochter werd gebeld, toen kwam het coronavirus dichterbij: ‘Niet schrikken, mama maar ik ben vannacht met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht’, vertelde ze. Ze bleek om een uur ‘s nachts extreem benauwd te zijn geworden. Zo erg dat ze naar buiten is gerend om meer lucht te krijgen. Tegen haar man zei ze: ‘Bel een ambulance’. Toevallig hebben alle drie mijn kinderen ‘vitale beroepen’, één werkt er bij de politie, twee in de zorg. De jongste werkt op de afdeling radiologie in een ziekenhuis en had al twee weken een vervelend kuchje, hooikoorts, zei ze, want ze had geen koorts.”
Ik kan haar niet eens even vasthouden
“Helaas bleek al in de ambulance dat haar zuurstofopname maar op 85 procent zat en uit de CT-scan die in het ziekenhuis gemaakt is dat haar longen toch tekenen van het coronavirus vertoonden. Ze mag thuis in quarantaine maar zo gauw ze weer benauwd is, moet ze acuut een ambulance bellen. En dan zit je dus thuis als moeder en kan er niet eens heen om haar even vast te houden…”
Brigitte: “Wat een akelig nieuws. Hopelijk komt je dochter er zonder ziekenhuisopname door en blijft ook de rest van haar gezin gezond. Ik kan me voorstellen dat je je vreselijk machteloos voelt als je zo vanuit de verte moet toekijken. Ik zal vanavond een kaarsje voor jullie opsteken.”
Kaarsje aansteken
“Gek eigenlijk, dat ik kaarsjes blijf opsteken terwijl ik verder niet zoveel met de kerk heb. Dit hou ik in ere. Het is voor mij een moment om intens te denken aan de mensen voor wie je dit licht aansteekt. Thuis of onderweg, als ik ergens een open kerk zie waar je door wat geld in een offerblok te doen een kaars kunt opsteken, dan doe ik dat. Slechts eenmaal heb ik overwogen het niet te doen In een kerk in Wenen kon je voor een Mariabeeld waxinelichtjes opsteken voor 0,75 euro per stuk en voor een Christusbeeld lange kaarsen voor 0,90 euro per stuk. Dat stak mijn vrouwenhart.”
Naar spoedeisende hulp
Marlies: “Ook ik heb een kaarsje aangestoken bij Maria. Gek toch dat je vasthoudt aan die katholieke rituelen. Nadat mijn jongste eerst nog verslechterde en ze, omdat er misschien sprake was van een longembolie, nog een keer naar de spoedeisende hulp moest om weer een CT-scan te maken, lijkt ze nu op de goede weg. God zij dank bleek ze geen longembolie te hebben en in de nacht van vrijdag op zaterdag was ze nog wel benauwd maar hoefde ze voor het eerst niet naar het raam te rennen om lucht te happen. Ik zal blij zijn als we een week verder zijn en ze verder herstelt.”
“Wij hebben haar en Jeroen, haar man, af en toe versterkend eten zoals een soepje gebracht. We zetten dat dan op de tuintafel en als wij weg zijn pakken zij het. Ik merk dat wij steeds voorzichtiger worden, zeker nu het coronavirus dichterbij is gekomen. Ik werd zo gek van die mensen die steeds vlak naast je komen staan in de supermarkt, dat we nu alles via Internet bestellen en het ophalen bij een pick-up point.”
Alsof we terug naar gewoon kunnen
Brigitte: “Goed te horen dat het wat beter gaat met je dochter! Ik begrijp het wel dat je steeds voorzichtiger wordt, zeker met deze ervaring. Ik ben ook voorzichtig en ga nog steeds zo min mogelijk de deur uit en ontmoet maar weinig mensen in levenden lijve en dan alleen op 1,5 meter afstand. Ik merk dat ik me steeds meer erger aan mensen die alle waarschuwingen in de wind slaan en doen alsof we terug naar gewoon kunnen.”
Liever geen verkliklijn
“Aan de andere kant schrok ik van mezelf toen ik op Facebook bij een foto van een verjaardag helemaal verontwaardigd werd, omdat er teveel mensen te dicht op elkaar stonden. Bleek het een foto van een paar jaar geleden te zijn. Ik was niet de enige die niet goed had gekeken. Heel veel mensen leverden commentaar in niet mis te verstane woorden. Soms lijkt het of er een nieuwe verkliklijn zit aan te komen. En dat moeten we toch ook niet willen.”
Vanaf het begin van de maatregelen tegen het coronavirus schreven Marlies Mielekamp en Brigitte Leferink elkaar over hun ervaringen. lees ook:
- Terugblik eerste week thuis door coronacrisis
- Hoe kom ik aan mijn 8000 stappen
- De verveling slaat toe
- Worstelen met anderhalve meter afstand of meer
- Rouwen op afstand dubbel verdrietig
- Geen vakantie…tijd voor bezinning
Openingsfoto: Flickr.com/DennisM2
Recente reacties