Week 5 van sociale onthouding

Net als iedereen in Nederland ondervinden onze redacteuren Marlies Mielekamp en Brigitte Leferink de gevolgen van de corona-pandemie. Ze schrijven over hun ervaringen voor Meerdanvijftig.nl. Week vijf van sociale onthouding:  Feest vieren en rouwen op afstand.

We hebben onszelf maar verwend

Marlies: “Het waren dit jaar heel andere paasdagen dan anders, zonder kinderen en/of kleinkinderen…We hebben onszelf maar verwend met een ‘koffie extra’ en heerlijk zelfgemaakt eten op eerste Paasdag. En tweede Paasdag hebben we serieus geluierd, iets dat we ondanks Corona te weinig doen. De dagen erna fijn in de tuin gewerkt, zoals veel mensen in deze tijd. Zoonlief kwam helpen met het recht leiden van onze leiboompjes en maakte de zonnepanelen op ons dak voor de eerste keer dat we ze hadden schoon. Dat bleek bepaald niet overbodig. Wat blijft het trouwens zalig weer. Zo fijn voor alle mensen die gedwongen thuis zitten met kinderen! Maar vreselijk voor degenen die geen tuin hebben. Daar moet ik vaak aan denken… Gelukkig neemt het aantal ic-opnamen af. Misschien gloort voor iedereen maar vooral de mensen in het ziekenhuis, licht achter de horizon.”

rouwen op afstand
Koffie extra op Eerste Paasdag. Foto: Marlies Mielekamp

Onbeperkt bij kletsen via Zoom

Brigitte: Ik ben zo blij met het mooie weer. Dat maakt het thuisblijven een stuk aangenamer. Ook hier waren de paasdagen anders dan anders. Om toch nog iets van een samenzijn te hebben, spraken we met mijn hele familie op eerst paasdag via Zoom met elkaar. De dag tevoren even met mijn ouders geoefend. En zondag zaten we allemaal achter de computer, in Haaksbergen en Tiel, in Rotterdam en Nijmegen, in Den Haag en Waddinxveen. Een nieuwe manier van communiceren. Normaal gesproken duurt een gratis Zoommeeting maximaal 40 minuten, maar omdat het Pasen was, konden we onbeperkt met elkaar kletsen. We hoefden niet op de tijd te letten.”

Armzalig groepje

“Nu ik de hele dag thuiswerk, word ik regelmatig geconfronteerd met de rouwstoeten die vertrekken vanaf het uitvaartcentrum, twee deuren verder. Waar normaal gesproken hele drommen mensen achter een kist lopen, is het nu een armzalig groepje, die op afstand van elkaar rouwen. Zo verdrietig. Dat je op deze manier afscheid moet nemen.”

Marlies: “Hoe verdrietig het is te rouwen op afstand en met weinig mensen afscheid te nemen hebben wij dit weekeinde ervaren. Een goede vriend van ons overleed vorige week. Niet aan Corona, trouwens. We waren ook uitgenodigd en vonden het passend, ook nu het in kleine kring moest, bij zijn afscheid te zijn.”

Henk was juist gezelschapsmens

“Onze vriend Henk en zijn partner Wies hebben wij 25 jaar geleden ontmoet tijdens een rondreis door Italië. Het klikte zo goed tussen ons, dat we daarna nog heel wat reizen samen hebben gemaakt. Het leeftijdsverschil, Henk was 97 toen hij stierf, Wies is bijna 80, speelde geen rol. Henk die architect was, wees ons altijd op bijzondere gebouwen tijdens die reizen en wist veel van geschiedenis. Hij was een gezelschapsmens, Francofiel en Bourgondiër.”

“Dan is het triest in zo’n kleine kring afscheid te moeten nemen. In een grote crematorium-zaal waar plaats was voor meer dan 100 mensen, zaten er nu slechts 21. Toch zal het afscheid me altijd bijblijven. Zijn kinderen vertelden erg mooi over hem en ook de president van de kegelclub herdacht hem helemaal zoals wij hem kenden.”

Geen hand, geen omhelzing bij het condoleren

“Het was fijn dat de hele dienst op hetzelfde tijdstip via een videokanaal kon worden bekeken door vrienden en bekenden die niet aanwezig konden of wilden zijn. Helemaal voor zijn twee kleinkinderen die in Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika wonen. Wat me raakte was dat je niet kon condoleren en van iemand omhelzen was al helemaal geen sprake. De uitvaartleidster memoreerde dat Henk graag had gehad, dat we nog zouden kunnen napraten bij iets te eten en drinken maar ook dat kan niet in tijden van Corona. Toen we thuiskwamen hebben we een glas rode wijn genomen met wat Franse kaas en alsnog getoost op het leven van Henk…op afstand.

Vanaf het begin van de maatregelen tegen het coronavirus schreven Marlies Mielekamp en Brigitte Leferink elkaar over hun ervaringen. lees ook: