Op Facebook krijg ik een gedeeld bericht over de huisartsenactie vandaag, 1 juli. Het is een noodkreet van een Amsterdamse huisarts die aandacht vraagt voor de werkdruk die zij ervaart. Onder aan het artikel staat de hashtag #iedereeneenhuisarts, want dat is in ons welvarende land geen vanzelfsprekendheid meer.

Tikken, vragen en luisteren

Een vrouw die achter een computer zit en die de tien minuten die ze voor me heeft ingeruimd, verdeelt tussen tikken, vragen en luisteren: dat is mijn huisarts. Jaarlijks krijg ik wel een verzoek voor een review (want daaraan worden deze hulpverleners ook onderworpen) en dan vul ik in dat ik tevreden ben. ‘Ook al zou ik het wel fijn vinden om soms wat langer en beter contact te hebben dan tien minuten’, schrijf ik dan in het vakje Opmerkingen.

Toch heb ik een enorme bewondering voor haar efficiëntie en sociale vaardigheid. Daarmee word ik vriendelijk doch kordaat afgekapt als ik te veel in details treed. Uiteindelijk weet ze toch uit mijn niet altijd even duidelijke verhaal een diagnose te stellen of een verwijzing te geven die me tot nu toe altijd verder heeft geholpen.

Wat denk je zelf dat het is?

Door mijn leeftijd heb ik inmiddels al een aantal huisartsen versleten. Ze waren niet allemaal als deze inmiddels veertigplusser-met-kinderen. In de jaren ’80 kreeg ik een huisarts die me de medische encyclopedie toeschoof en aan me vroeg: “Wat denk je zelf dat het is?” Tja, daarvoor had ik na weken hoesten en slecht slapen juist met haar een afspraak gemaakt!

Inmiddels denk ik wel twee keer na voordat ik de telefoon pak. Wachtrijen of afspraken die óf niet met mijn eigen huisarts zijn of pas over een week gemaakt kunnen worden. Voordat ik het nummer van het gezondheidscentrum intik, kijk ik altijd eerst even of ik het antwoord al op Thuisarts.nl kan vinden. Dat is de -betrouwbare- website van alle huisartsen in Nederland. Soms heb ik vragen die geen haast hebben en die mail ik. Want dat kan ook, al merk ik in mijn omgeving dat er nog weinig gebruik van wordt gemaakt. Binnen een week krijg ik keurig antwoord. En soms luidt dat: ‘Je moet toch echt even komen.’

Minder bureaucratie

Dat beeld van mijn huisarts achter haar computer doet me meeleven met de actie van vandaag.  “Wij willen minder bureaucratie en minder onzinnige formulieren,” schrijft een collega onder die hashtag #iedereeneenhuisarts. Een verlangen dat al vele jaren klinkt en nog steeds niet is vervuld.

Overheid en verzekeraars hebben er in die zelfde tijd alles aan gedaan om juist meer op het bordje van de huisarts te schuiven. Want behandelingen in het ziekenhuis zijn vele malen duurder en de kosten moeten immers worden gedrukt. Maar maak het de beroepsgroep dan ook mogelijk. Dus zeg ik: Help de huisartsen, zodat wij, de patiënten, ook kunnen worden geholpen.

Meer lezen over medisch

Dankzij de huisarts deed Stella Ruisch toch mee aan het bevolkingsonderzoek tegen darmkanker. Via haar werd ze ook verwezen naar een specialist, waarvan ze nog niet eerder had gehoord: de kaakfysiotherapeut. Maar zelf nadenken, blijft ze ook. Dus onderzocht ze eerder het nut van een griepprik en een tweede boostervaccinatie tegen covid.

Openingsfoto: Medewerkers van een huisartsenpost in actie. Op hun T-shirt het aantal patiënten. Per huisarts is 2500 patiënten geen uitzondering. Foto: #iedereeneenhuisarts.