Petticoat, Nederlandse televisieserie naar de gelijknamige musical, met muziek van Henny Vrienten, kondigt de televisiegids aan. O, ja, daar heb ik ook al een voorstukje van gezien op televisie. Zo’n heimwee-naar-de-jaren-vijftig-serie. Opvallend hoeveel producties van eigen bodem op het moment worden uitgezonden. Het is er natuurlijk ook het seizoen voor. In plaats van bij de kolenkachel, groepen we nu samen voor de televisie. Lekker gezellig.
Hoe vond jij die televisieserie?
En het biedt ook altijd gespreksstof. Televisie is een terugkerend onderwerp in gesprekken met vriendinnen: “Heb je dat gezien? Moet je naar kijken, joh!” En “Hoe vond jij die serie?”. Maar het is niet alleen iets voor vrouwen, merkte ik vorige week bij een pilsje in het café met uitsluitend mannelijke oud-collega’s.
Narcos versus The Crown
“Ik heb net in één week naar alle afleveringen van The Crown gekeken op Netflix”, onthulde een zeer stoere zestiger, strak in het goed onderhouden vel stekend. Verbaasd vroeg ik: “Een kostuumdrama over de Engelse koningin Elizabeth, dat is toch niets voor mannen?” Vooral omdat hij net had aangedrongen om toch écht naar de tweede serie van Narcos te kijken. Het leven van de grootste drugsbaron aller tijden Pablo Escobar is toch iets andere kost, leek mij. “Ja, maar het is zo goed gemaakt door die Amerikanen, een genoegen om naar te kijken,” verklaarde hij.
Straks breken de dijken…
Zo wordt mij nu ook aan alle kanten gevraagd of ik óók kijk naar “Als de dijken breken”. Voor mijn zus was het aanleiding om na te gaan, hoe hoog het water in haar huis zou komen te staan bij een eventuele dijkdoorbraak. Dat was niet best, zeker 4 meter. Als niet-kijker reageerde ik een beetje lacherig door te zeggen, dat we in dat geval dan maar als een soort hillbillies met onze spullen in de auto naar het oosten moesten trekken. “Juist niet,” reageerde ze serieus, “want dat doet iedereen in zo’n geval. En juist in de file verdrinken de meeste mensen.”
Wij maken zelf uit waar we naar kijken
De beleving van deze serie gaat kennelijk heel ver. Ben ik toch op het verkeerde been gezet door de recensenten, die onder andere struikelen over de gebrekkige technische realisering van de serie. Ik hoor mijn kinderen in gedachten zeggen: “Die recensenten zijn zure, oude mensen. Wij maken zelf wel uit waar we naar kijken.” Om vervolgens met veel plezier naar een volgens álle kranten neergesabelde pulpfilm te gaan kijken in de bioscoop.
Boeiende Zaak Menten
Van de week zette ik de televisie op de Zaak Menten, die door omroep MAX wordt uitgezonden. Alleen al bij de verschijning van het logo van de omroep, kreeg ik een Hollywood-sensatie. Alsof ik naar die mevrouw-met-de-fakkel keek van Columbia Pictures. Oké, ook op deze serie valt heus wel wat aan te merken. Het leek wel of het productieteam erg trots was op de rekwisieten uit de jaren zeventig die ze hadden gevonden. Zo stond pal op de ingang van een bedrijfsgebouw zo’n verdwenen gifgroene telefooncel en reden er héél nadrukkelijk auto’s uit die tijd over de weg. Maar het verhaal dat ik als beginnend journalistje in die jaren van dichtbij heb meegemaakt, boeide me meteen door het goede spel van de acteurs.
Nederlandse televisieserie geen verspild publieksgeld
Er wordt veel geklaagd over de geldverspilling van de publieke omroep. En terecht gaat de Autoriteit Consumenten Markten in opdracht van staatssecretaris Dekker kijken naar de overheidsgesubsidieerde concurrentie met andere mediabedrijven. Maar dat er meer geld wordt gestoken in televisieseries van eigen bodem, daar kan toch niemand op tegen zijn. Toch maar eens kijken naar Petticoat….
Lees meer over televisie:
Recente reacties