De herfst breekt aan en dat betekent het naderend einde van het tuinseizoen. Wiette van Klingeren blikt terug op een bijzondere tijd in haar met prachtige bloemen gevulde ’tuinmuseum’.
In het voorjaar dwaalde ik wat ontregeld door mijn tuin. Vrij abrupt was er een einde gekomen aan de meeste van mijn bezigheden. Gezellig neerstrijken in een café, een ‘filmpje pakken’ of een museum bezoeken was er dankzij het coronavirus voorlopig niet meer mogelijk, zoveel was duidelijk. Terwijl ik het dorre winterblad verwijderde en de algen van het tuinmeubilair schrobde prees ik mezelf gelukkig met een tuin die mij ‘van de straat kon houden’ en waar ik af en toe bezoek kon ontvangen!
Het voorjaar was zacht en de bloemen en planten in mijn tuin groeiden snel. Vol aandacht volgde ik de imposante groei van de dikke knoppen van de Rododendron. Binnen enkele weken barstten ze open tot een zee van paarse en roze-witte bloemen. Meeldraden als wuivende tongen, een binnenvoering van prachtige vlekjes.
Bijzondere kunstwerken in mijn tuinmuseum
Ademloos bewonderde ik de Karmozijnbes, die zichzelf een plekje had veroverd in de border van mijn tuinmuseum. Het licht scheen betoverend door de kleine wasbloempjes met een groen, bol hart en zachtroze meeldraden. Verbaasd bekeek ik de tweekleurige bloemen van de Akelei. Een roze ster met een hart van witte gevouwen kommetjes, een klein roze stipje op de bodem. Ze deden me denken aan vernuftige Japanse papiervouwkunst.
Zo goed had ik de planten in mijn tuin nog nooit bekeken. Niet eerder was ik me bewust geweest van de vele kleurschakeringen en alle ongelooflijke details. Het was alsof ik alles waarnam met de intensieve aandacht waarmee ik andere jaren door de zalen van een museum dwaalde. De zomer brak aan, en bracht een explosie van kleuren teweeg. Hoewel de wereld weer wat groter was gemaakt, en de musea weer bezoekers konden ontvangen, gaf ik de voorkeur aan activiteiten in de buitenlucht. Dat leverde me de nodige insectenbeten op maar ook veel ‘ogentroost’. Ik genoot van de prachtige pastelkleuren van de vele stokrozen, die met gemak tot vér boven mijn hoofd groeiden.
Oorbellen in de kleur van Zeeuws knoopje….
Voorzichtig, vanwege voedselzoekende hommels, stak ik mijn vinger in de paarse bekervormige bloemen van het Vingerhoedskruid. De gevlekte binnenkant had ik ook al bij de Rododendron gezien. Ik wenste dat er oorbellen bestonden die nét zo mooi zouden zijn als de ragfijne bloemen van het Zeeuws knoopje. En meerdere keren per dag liep ik te snuiven bij het hek -vaak samen met passerende wandelaars – om de geuren van de overdadig bloeiende rozen te ruiken.
Het tuinmuseum gaat over enkele weken sluiten
Inmiddels doet de herfst onmiskenbaar in aantocht. Hoewel de zon zich nog regelmatig laat zien is de tuin iedere ochtend bekleed met spinnenwebben die schitteren als diamanten. In het gras staat plotseling een reuzenchampignon. De bloemen van de Rudbeckia, als door Vincent van Gogh met een grove penseelstreek geschilderd, geven nog een dapper laatste kleuraccent aan de gele border. En ook de citroengeel gerande bladeren van de prachtige Stellar Geranium, in de pot, geeft zich nog niet gewonnen. Maar de knalrode bessen en de granaatappeltjes aan de struiken roepen luid en duidelijk dat dit Tuinmuseum over enkele weken gaat sluiten. En ik zet mijn tuinpoort open en besluit om binnenkort weer eens naar het museum te gaan. Het is de hoogste tijd om de andere kunstwerken weer eens te gaan bekijken!
Openingsfotocollage: met de klok mee van links naar rechts: Een bij in de Karmozijnbes, Lupine, spinnenweb in tuinmuseum en het hart van een Echinacea. Alle fotografie: ©Wiette van Klingeren.
Tegel eruit, groen erin
Wiette van Klingeren geeft in haar rubriek Tegel eruit, groen erin regelmatig tips hoe de tuin verrijkt kan worden door mooie planten. Maar ze schreef eerder ook over goede tuinboeken en tuinprogramma’s. Op zoek naar inspiratie bezocht ze de tuinen van Mien Ruys. Nog meer over tuinieren lezen? Klik dan hier.
Recente reacties