Die gouddraadjes leken wel een symbool…

Tijdens een gezellige redactielunch kwam het ter sprake: dierbare sieraden die je ooit kwijt raakte. Iedereen had er wel een herinnering aan. Vaak ging het om oorbellen zonder sluiting. Oorbellen die achter een sjaal of een mondkapje zijn blijven haken. En ineens ontdek je ’s avonds dat je nog maar één oorbel hebt. Collega Stella Ruisch besefte ooit waar ze, voordat ze in de auto stapte, haar oorbel was kwijt geraakt. Natuurlijk lievelingsoorbellen…. Ze aarzelde niet, reed terug naar de plek waar ze dacht ze verloren te hebben en wonder boven wonder daar lag hij nog! Zelf verloor ik ooit een echt gouden, dure pareloorbel tijdens een reis. Helaas, nooit terug gevonden. Maar er is een sieraad dat ik wel, zelfs tot drie keer aan toe, kwijtraakte maar ook terugvond. Een bijzonder verhaal over een diamanten ring dat nauw verbonden is met het herdenken van de Tweede Wereldoorlog.

Ze vormden een jodenster in de diamanten ring

Het begon met een stedentrip naar Berlijn zo’n 25 jaar geleden. In de vitrine van ons hotel lagen wat gebruikte sieraden. Vooral een fijn gouden ringetje trok mijn aandacht. Echte diamanten stond eronder. Het ringetje was verre van duur; 175 gulden. Dus ik dacht ‘echte diamanten zijn het niet’. Maar ik vond het een mooie ring, dus ik kreeg hem de laatste dag van ons reisje cadeau van mijn man.

Twee jaar lang droeg ik het ringetje met veel plezier. Tot ik op een zonnige dag ineens iets ontdekte dat me een onbehaaglijk gevoel gaf: de ragfijne gouddraadjes in het midden waarin een van de zeven diamantjes zat, vormden samen een ster. Een ring met echte diamanten gekocht als tweedehands in Duitsland met in het midden een jodenster! Ineens behoorde de ring niet meer tot mijn lievelingen. Ik schaamde me, dat ik het niet eerder had gezien.

“Die ring hoort bij jou”

Vanaf die tijd droeg ik de ring nog sporadisch. Ik raakte hem ook vaak zomaar kwijt. Of het per ongeluk expres was… Op een dag was ik hem voor de derde keer kwijt. Vlak voor ik de ring onder mijn bed bijna met de stofzuiger op zoog, redde ik hem weer. Tot dat ik op een dag als freelance journalist met een van mijn opdrachtgevers sprak, een spirituele joodse vrouw. Ik droeg toevallig de ring, liet hem haar zien en vertelde het verhaal hoe ik eraan kwam. En dat de ring al drie keer zoek was geraakt en ik hem steeds weer terug vond. “Dan hoort de diamanten ring bij jou,” zei ze. “Anders zou het ringetje niets steeds bij je terug komen. Hij is je gegund.” Dat zij dat vertelde, heeft ervoor gezorgd dat ik het ringetje sinds die tijd elke dag zonder schuldgevoel draag. En tot op heden niet meer ben kwijtgeraakt.

P.S.: Onlangs liet ik de ring aan een juwelier zien, het bleken op een bijzondere manier geslepen echte diamantjes te zijn, gevat in 18 karaat goud. Geschatte waarde momenteel: 1000 euro.

Tweede Wereldoorlog herdenken

Dat een oorlog 80 jaar later nog zijn sporen nalaat, blijkt ook uit het boek Oorlogsvader, dat tv-persoonlijkheid Catherine Keyl vorig jaar schreef. Karin de Lange besteedde 75 jaar na de bevrijding aan herdenken door boeken te lezen. Vorige week besteedden we in onze rubriek Kijk Eens! aandacht aan het aangrijpende verhaal over de relatie van een kampbewaker en een joodse gevangene: Love it was not. Morgen gaat het tragikomische Housewitz in première over de moeder van filmmaker Oeke Hoogendijk, wiens hele leven in het teken van haar kampverleden heeft gestaan.