Minder alcohol, stoppen met roken en proberen die overtollige pondjes terug te dringen door gezonder te eten: ongezonde gewoonten waarmee we graag zouden willen breken. Maar in plaats van af te vallen, zouden we onze relaties eens in de weegschaal moeten leggen. En vaak mag dat gewicht in ons leven wel wat zwaarder uitvallen. Te weinig contact kan net zo schadelijk voor de gezondheid zijn  als drank, sigaretten en snoep, hebben wetenschappers geconstateerd. De Duitser Manfred Spitzer verzamelde al dat bewijs in zijn onlangs uitgekomen boek ‘Eenzaamheid’.

In een groep voel je je gelukkiger

Eenzaamheid leidt tot chronische stress, waardoor het immuunsysteem onderdrukt wordt en mensen vatbaarder worden voor infectieziektes. Zelfs kanker wordt ermee in verband gebracht. Manfred Spitzer rijgt het ene onderzoek aan het andere in zijn boek om daarvoor het bewijs aan te dragen. Wie zich onderdeel van een groep voelt, is gelukkiger en dus gezonder.

Iedereen kent elkaar in Pioppi

Het viel me al op in het artikel dat Marlies Mielekamp eind vorig jaar op onze site schreef over het razend populaire Pioppi-dieet. In het Italiaanse Pioppi ligt de gemiddelde leeftijd ver boven de tachtig. En dat wordt niet alleen verklaard door de grote hoeveelheid groenten die ze daar, zo’n 100 kilometer ten zuiden van Napels, eten. Mijn ogen bleven steken op de vermelding dat iedereen elkaar kent in Pioppi.

‘Eenzaamheid creëer je zelf’

We kunnen wel olijfolie in ons eten gieten maar hoe gaan we in een Nederlandse stad, waar we steeds meer tijd besteden aan onze scherm(pjes),  dan leven zoals in een dorpsgemeenschap als Pioppi? De volgers op Facebookwaren hard in hun oordeel naar aanleiding van de documentaire ‘Goede Buren’. Daarin wordt het werk gevolgd van twee Rotterdamse vrouwen. Ada en Wilma die in de buurt eenzame ouderen opzoeken.  “Je hebt het gedeeltelijk meestal zelf gecreëerd”, reageerde Dineke Roseboom, die 25 jaar in de zorg heeft gewerkt, op Facebook. “De ene buur van 80 heeft veel contacten en wordt gekoesterd, de ander ziet niemand. Maar ja, die klaagt en moppert en is echt heel star, dus…”

Vrijwilligers Ada en Wilma in de documentaire op bezoek bij eenzame ouderen.

Als zij niet bellen…

Ook Monique Heeremans constateert op het sociale netwerk “dat je vriendschappen moet koesteren en onderhouden.” Dat is niet altijd eenvoudig, weet ik uit ervaring. Mijn moeder hield strak aan wederkerigheid. “Het is nu aan hun om te bellen”, legde ze me uit toen ik vroeg waarom ze een bevriend echtpaar nooit meer zag. Tja, er zijn nu eenmaal vriendschappen, waarin het initiatief altijd nadrukkelijker bij een van de twee ligt.

Al is het maar een glimlach bij begroeting

Nu had mijn moeder genoeg aan haar gezin en aanhang. Maar ik koester naast mijn gezin graag zoveel mogelijk mijn relaties. Of het nu om de buurman gaat, mijn tennisclubje, de vrouwen die ik via zwangerschapsgymnastiek 35 jaar geleden heb leren kennen, oud-collega’s, mijn beste vriendin of familie. Ja, soms kost dat een opoffering, soms een keertje slikken bij een vervelende opmerking. Wellicht is dat wederzijds, denk ik dan. En ik krijg er veel voor terug. Al is het maar een glimlach bij de begroeting van een oppervlakkige kennis. Blijf ik daardoor gezond, blijft eenzaamheid me daardoor bespaard? Ik word er in ieder geval wel vrolijker door!

Openingsfoto: Flickr.com/René Passet