Verslag van een mentale beproeving
De ene 48 uur is de andere niet. Afgelopen week moest mijn man preventief in quarantaine. Hoe gedraag je je als je geen corona-klachten hebt, keurig afstand hebt gehouden maar wel in de buurt bent geweest van iemand die mogelijkerwijs het coronavirus onder de leden heeft? Het overkomt ons net als veel andere Nederlanders. De afgelopen maand zijn we nu al twee keer gebeld met de boodschap dat we misschien een corona-besmetting hebben opgelopen; een verhaal over mentale beproeving.
Hoe groot is de kans op corona-besmetting?
Vlak voor de tweede golf een feit was, brachten we een lang weekeinde door met onze (schoon)zus. Een paar dagen later belt ze dat haar inwonende schoonzoon besmet is. Zowel haar dochter en zij vragen een test aan. Maar wat doen wij? Hoe groot is de kans dat ze ons in die drie dagen heeft besmet (áls zij zelf besmet blijkt) met het coronavirus? We pijnigen onze hersenen. Kunnen we tijdens het etentje mogelijkerwijs zijn besmet of kan het zijn gebeurd toen ze even assisteerde bij het koken?
Dezelfde dag hebben we onze vaste tennisavond. In onze groep bevinden zich twee mensen van boven de 80 (die gelukkig nog steeds gezond en fit zijn). Ik twijfel nog maar als ik eerlijk mijn vriendin meld dat ik zojuist een telefoontje heb gehad, besluit ze dat ze uit voorzorg deze keer met haar eigen auto gaat. Daardoor realiseren we ons dat we het eigenlijk niet verantwoord vinden om te gaan tennissen. Stel je voor dat we inderdaad een corona-besmetting hebben opgelopen! We nemen afscheid van deze aangename onderbreking van ons sociaal steeds saaiere bestaan.
Kriebel in de keel, extra neus snuiten
Twee dagen duurt het voordat mijn schoonzus terecht kan en daarna is het nog eens uiterlijk 48 uur wachten. Zo lang houden we iedereen het liefst op nog meer dan 2 meter afstand. En we doen, nog voor de discussie over de mondkapjesplicht, er al vrijwillig een voor als we de supermarkt in gaan. Ik biecht hier eerlijk op dat ik mijn dochters in die tijd wel thuis heb ontvangen. En dat er toch momenten zijn dat die anderhalve meter wat korter werd. Maar toen was het inmiddels al een week na het bewuste weekeinde van de mogelijke corona-besmetting. En bleek het kriebeltje in de keel, die keer extra neus snuiten niet te verergeren. Ook de kruidenplanten in de vensterbank kon ik nog steeds ruiken. Gelukkig kreeg mijn schoonzus al snel na de test de uitslag: negatief.
De schrik zit er meteen goed in
“Het virus is nog niet eerder zo dichtbij geweest,” vertelde manlief vervolgens in gesprekken die deze dagen maar één onderwerp lijken te hebben. Dat was daags voordat hij op dinsdag een uurtje een kop koffie dronk bij de buurvrouw (aan de andere kant van de tafel). En ze ’s avonds belde dat ze koorts had, keelpijn en dat haar smaak weg was. Dat leek wel heel erg op de symptomen van het coronavirus! De schrik zat er meteen goed in. Opnieuw duurde het 48 uur voordat ze bij de GGD terecht kon.
In de tussentijd, droeg mijn man uit voorzorg bij bezoek ook ín huis een mondkapje, bleef hij boven op zijn werkkamer zitten en sliepen we voor de zekerheid apart. Daar word je niet vrolijker van. Opnieuw ging er voor hem een streep door de tennisavond. De dag erna hadden we eigenlijk afgesproken op bezoek te gaan bij het gezin van mijn oudste dochter, een klusafspraak gecombineerd met gezelligheid en een nachtje slapen. Maar zo lang onze -door misplaatst schuldgevoel gekwelde- buurvrouw na de zoveelste keer op de website van de rijksoverheid kijken nog geen uitslag had….
Vier dagen in onzekerheid over corona-besmetting
De ene 48 uur is de andere niet…. De uren telden af naar het moment dat het geen zin meer had om in de auto te stappen. Ook deze afspraak ging niet door. De zon scheen mooi op deze herfstdag maar ons humeur stond op onweer. “Ik snap nu, waarom zoveel mensen een corona-besmetting oplopen,” verzucht echtgenoot. “Víer dagen in onzekerheid als je jong bent en weinig of geen symptomen hebt…Het is niet goed maar ik kan me voorstellen dat mensen zich dan niet meer aan de afspraken houden.”
Waarom lukt het hier niet snel te testen?
’s Avonds zien we op het journaal dat er in Denemarken test en uitslag wél op een dag kunnen plaats vinden. Waarom lukt het in een vergelijkbaar land als het onze dan niet? We troosten ons ’s avonds net met manliefs favoriete feest-eten: biefstuk met patat als na 31 uur de buurvrouw opgelucht laat weten dat ze ‘gewoon’ griep heeft.
Brigitte Leferink en Marlies Mielekamp hielden na de eerste lockdown een dagboek bij. Zij worstelden ook met het afstand houden. En maakten zich zorgen over hun conditie. Maar de motivatie om aan de maatregelen te voldoen was groot. Ter herinnering verzamelde Stella Ruisch de leukste foto’s en filmpjes uit die periode. Inmiddels worden er al weer nieuwe rond gestuurd!
Recente reacties