In de journalistiek hoor je veel verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze de onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Vandaag: moeder-dochteruitje wordt steeds meer een drama.

Zo lang ze zich kan herinneren gaan Carla en haar moeder één keer per jaar samen een dag op pad. Het zogenaamde moeder-dochteruitje. Als kind vond Carla het leuk en spannend. Inmiddels is de lol ervan af en valt haar die dag ieder jaar zwaarder. Maar ermee stoppen… die stap durft ze nog niet te zetten.

Geboorte van moeder-dochteruitje

“Ik ben een nakomertje”, vertelt Carla. “Het enige meisje na drie jongens. Ik scheel tien jaar met de broer die boven me komt. Mijn moeder was zo blij dat er toch nog een meisje kwam, dat ze me ieder jaar een dag mee uit nam en in de watten legde. De moeder-dochterdag was geboren. Het was altijd een verrassing wat we gingen doen. Als kleuter naar een speeltuin, een tas met lekkere dingen mee. Toen ik op de lagere school zat naar een mooie film en daarna ergens ijs eten. Altijd dingen die bij mijn leeftijd pasten maar die ze zelf ook leuk vond. In mijn middelbare schooltijd gingen we elke keer naar een andere grote stad om te shoppen en nadat ik kinderen had gekregen regelde ze een verwendag. Een dag sauna met beautybehandelingen. Om even bij te tanken, ze vond dat ik dat nodig had. Het was altijd een feestje.”

Moeder-dochteruitje begon als ware verwendag. Foto: Pixabay

Mijn moeder genoot en ik ook

“Zo ging het tot tien jaar geleden. Toen ik eenenveertig werd vond ze het mooi genoeg geweest. De rollen moesten worden omgedraaid. Veertig jaar had ze mij verwend, nu was het mijn beurt om iets voor haar te verzinnen. Ik vond dat prima. Kon me voorstellen dat ze uitgefantaseerd was en dat ze zelf wel eens verrast wilde worden. De eerste jaren lukte dat aardig. Ik zocht bijzondere musea uit, nam haar mee op een ballonvaart, ging met haar op een Solex rijden en verzon telkens iets dat ze nog nooit gedaan had. Voor een vijfenzeventigplusser was ze erg kwiek en ze had lef. De uitjes vielen in de smaak. Mijn moeder genoot en ik ook.”

Tia heeft haar gedrag veranderd

“Nu is mijn moeder de tachtig ruim gepasseerd. Haar krachten nemen af. Ik wil het programma van de moeder-dochterdag daarop aanpassen, maar daar wil ze niet van horen. Ze doet het liefst alsof ze nog een dartele tiener is, maar haar lijf werkt steeds minder mee. Daar komt bij dat ze twee jaar geleden een tia heeft  gehad, waardoor haar gedrag veranderd is. Ze is snel geïrriteerd en wordt onredelijk boos als iets niet naar haar zin gaat. Ik hoopte dat het over zou gaan, maar het lijkt steeds erger te worden.

Ik zie als berg op tegen moeder-dochteruitje volgend jaar

Soms denk ik dat ze beginnende Alzheimer heeft, maar ze wil niet naar een neuroloog. De laatste paar uitjes waren een drama. Ruzie maken met de ober omdat ze vergeten was dat ze appelgebak mét slagroom had besteld en opeens geen slagroom wilde. Stennis maken omdat ze vond dat ik de auto te ver van de ingang van het museum had geparkeerd. Kleine dingen ontzettend uitvergroten. Ik herken mijn moeder niet meer. Soms denk ik dat we onze traditie van het moeder-dochteruitje beter kunnen beëindigen, maar als ik haar dan met een lach op haar gezicht door de fotoalbums van onze uitjes zie bladeren kan ik het niet over mijn hart verkrijgen. Toch zie ik als een berg op tegen volgend jaar.”

Meer geheimen