Maandag is voor mij om de week Thijsdag, voor ‘Nederland in beweging’-presentatrice Olga Commandeur is dinsdag Jamairo-dag. En zo zijn er heel wat opa’s en oma’s die een vaste oppasdag voor hun kleinkinderen hebben. Ook voor volwassen kinderen staan de meeste ouders klaar, blijkt uit de vele reacties die we ontvingen op onze oproep naar aanleiding van de film ‘Mi Vida.’ Ook al is dat niet voor iedere ouder vanzelfsprekend. “Zij hebben hun leven en wij dus ook,” reageerde Jan Halstein op Facebook kort en bondig op onze oproep in hoeverre de kinderen ons leven bepalen. Het was een van de vele reacties naar aanleiding van de film ‘Mi Vida’.

Groot voorrecht

In ‘Mi Vida’ sluit kapster Lou (gespeeld door Loes Luca) haar zaak en vertrekt naar Spanje voor een talencursus. Daar wordt ze voor het dilemma gesteld of ze voor zichzelf kiest of voor haar twee volwassen kinderen, van wie ze zielsveel houdt. Voor de bejaarde Colette van Leent is dat geen vraag. “Ik beschouw het als een groot voorrecht dat mijn oudste dochter nog steeds bij me woont,” schrijft ze naar aanleiding van de film.

Mi Vida

‘Hoeverre onze kinderen ons leven bepalen’ vraag van deze tijd

En zo blijkt dat onze vraag meerdere antwoorden kent. “Ja, raar dat we als ‘ouderen’ voor die keus worden gesteld. Mijn ouders zouden zich echt niet over de vraag  ‘in hoeverre onze kinderen ons leven bepalen’ hebben gebogen,” schrijft Janny Bouwman uit Oosterbeek. “Het is jouw gezin dus jij zorgt er voor en wat we verder doen is voor het plezier dat we als grootouders aan jullie gezin beleven”. Dat hebben ze nooit echt zo gezegd maar dat was wel hun insteek. Tegenwoordig voelen we ons wel verplicht taken over te nemen van onze volwassen kinderen, want die werken veel meer en hebben minder tijd. En willen we hun taken ook wat minder zwaar maken. Dat doe je voor je kinderen.

Anders zijn we geen goede grootouders

En natuurlijk vinden we die kleinkinderen heerlijk en zijn we blij een band met ze te kunnen opbouwen. Maar dat houdt niet tegen, dat er ook vaak wel druk op ligt, omdat we anders geen goede grootouders zouden zijn.”

Je bent op de wereld om elkaar te helpen

Klaar staan voor je volwassen kinderen zou niet vanzelfsprekend mogen zijn en toch is het dat wel. Dat vindt ook Joanna van Noort uit Leiden. “Als oma vind ik het belangrijk mijn kinderen te helpen bij de opvoeding van hun kinderen. Onze maatschappij zorgt voor veel stress rondom werk en zorg voor kinderen. Crèches zijn  niet altijd een goede oplossing. Zeker niet voor baby’s. Dus help ik graag. Ik voel me bevoorrecht om weer van die kleintjes in twee jaar tijd te zien veranderen van hulpeloze baby’s in lopende en pratende peuters. In één woord geweldig! Dik genieten! Ook geef ik mijn dochter wel eens eten mee, omdat ze door haar werk niet altijd aan koken toekomt. ’Je bent op de wereld om elkaar, om elkaar te helpen, nietwaar?’ zong Adèle Bloemendaal vroeger al.”

Gesloopt na een dag met de kleintjes. Foto: Pixabay.

‘Balen dat we plannen moeten laten schieten’

Haar man Antonie denkt daar anders over en reageert ook: “Mijn vrouw is dol op de kleinkinderen en zegt altijd ja, als er gevraagd wordt om op te passen. Zij zet alles ervoor opzij. Ik baal soms omdat we dan onze plannen moeten laten schieten, terwijl we nu net tijd samen hebben. Na zo’n dag met de kleintjes ben ik gesloopt. Ik speel wel met ze en ik geniet daar ook van maar het kost veel. Ook vind ik dat we zo te gemakkelijk de problemen van onze volwassen kinderen oplossen. Het zijn hun kinderen en hun problemen, vind ik. Ze vallen ook met andere problemen op ons terug. Terwijl wij het vroeger gewoon zelf moesten oplossen.”

Zorgen voor je kinderen houdt nooit op

Eenmaal volwassen, blijven kinderen ons leven bepalen. Het is niet anders, constateert ook Tineke Wester uit Amsterdam. “Zorgen voor je kinderen houdt nooit meer op. Je zou willen dat het anders is en je verstand zegt ook dat je dat misschien niet moet doen. Maar het hart zegt vaak wat anders.”

Op Meerdanvijftig.nl verschenen over dit onderwerp al eerder: Tussen hoofd en hart en Familieband, Grootouderschap als beloning van ouderschap en Ik ben een (stoere) oma.