De donkere dagen voor Kerstmis zijn voor Stella Ruisch extra donker. En dat is niet vanwege de 5 weken lange lockdown tot 18 januari. Ze is een van de vele Nederlanders die zich niet prettig voelt in de duisternis. ‘Een hardnekkig sentiment’, noemt lichtdeskundige Wim Schmidt het bang zijn in het donker in een artikel waarin gepleit wordt voor méér donker. Ondanks dat ze beseft dat het goed zou zijn voor de natuur, vindt Stella Ruisch het dus wel fijn dat Nederland tot de meest verlichte landen van de wereld hoort.….

Redrum, redrum…

“Redrum, redrum,” dreunt mijn dochter vrolijk, terwijl ze mijn huis binnenkomt. “Ik heb The Shining gezien!”, voegt ze er als verklaring aan toe. Voor wie de film niet kent: Redrum, zegt een jongetje op zijn driewieler fietsend door de gangen van een angstaanjagend hotel, waar Jack Nicholson in bivakkeert met een schrijversblock. De goed verstaander weet dan meteen dat het jongetje het over murder, moord, heeft. Ieeeeeeeks!  Dit jaar viert de film een jubileum en is het dus ook 40 jaar geleden dat ik besloten heb, dat horror niet aan mij is besteed. Het maakt me bang in het donker.

Eind oktober werd ter gelegenheid van het jubileum een ‘extended’ versie van The Shining door distributeur Warner Bros uitgebracht.

Niet een bloeddorstige Chuckie of een Texas Chainsaw massacre maar vooral ook niet suggestieve films als Psycho, Rosemary’s baby of The Exorcist. Films die het niet zozeer van bloederige scènes moeten hebben maar vooral van suggestie. En dat ijlt bij mij dan nog weken na als ik ’s avonds de trap op ga. Zelfs als ik het licht aandoe in de gang en op de overloop, krijg ik toch halverwege de trap de sterke sensatie dat er iemand achter me aankomt.

Een zwarte schaduw over het rolgordijn

Als ik dan al tandenpoetsend zie dat de deur van de trap naar zolder door tocht ook nog open waait…Dan is dat voldoende voor me om met bonzend hart mijn bed op te zoeken en het dekbed over mijn hoofd te trekken. Nou ja, voor even dan. Want ik krijg het daar warm en benauwd. Eenmaal het hoofd weer boven het dekbed uit, onderzoek ik de bekende contouren van mijn kamer. Gelukkig hebben we lichte gordijnen. Donkere exemplaren in hotelkamers schuif ik altijd op een kier. Ik moet een en ander kunnen overzien. Totdat ik een zwarte schaduw heen en weer zie tegen het rolgordijn….Wat is dat?  Staat er iemand onder het raam? Pffff…gelukkig het is de boom in de tuin, waarvan de takken heen en weer bewegen.

Schrikken doe ik altijd

Minder bang in het donker, omdat ik niet alleen in bed lig? Dat is slechts ten dele zo. Allereerst slaapt mijn echtgenoot, terwijl ik zie dat er een moordenaar binnenkomt. Dan sta je toch al tien punten achter. Daarnaast begrijpt mijn man mijn angsten niet. Erger nog hij plaagt me er mee. Na het zien van The Shining vond hij niets leukers dan mij voor het slapen gaan in een donkere hoek op te wachten ‘Redrum, redrum’ roepend. En ook al zie ik het van ver aankomen, schrikken doe ik toch altijd.

En zo krijgen de donkere dagen voor Kerstmis voor mij een extra betekenis. Vanavond maar naar een romantische film kijken, daar slaap ik beter op!

Griezelen…

Stella Ruisch schrijft haar fobieën graag van zich af. Zo heeft ze zich al in gedachten menigmaal van de trap zien afvallen en denkt ze al snel bij pijn op de borst aan een hartaanval. Karin de Lange deed dat ook met haar verhaal over vakantiespoken (waarvan ze voorlopig geen last heeft). Wendy Voois houdt juist wel van een beetje eng; daarom vindt ze Ratched leuk om naar te kijken.

Openingsfoto: Free-Photos/Pixabay