Het laatste woord over de seksuele intimidatie bij het televisieprogramma The Voice is nog lang niet gezegd. Afgelopen week werd opnieuw aangifte gedaan, nu tegen de tot op heden anonieme regisseur van de talentenshow. En zo kent Nederland jaren na #metoo haar eigen affaire #BOOS. Genoemd naar het programma waarin Tim Hofman donderdag 20 januari onthulde hoe omvangrijk seksuele intimidatie bij The Voice was. Stella Ruisch voelt zich getuige van een historische cultuuromslag. Ze werkte jarenlang op een krantenredactie, waar mannen in alle opzichten de meerderheid vormden. En ze juicht toe dat vrouwen eindelijk hun stem verheffen.

De uitzending van BOOS op Youtube, waar meer dan 7 miljoen mensen naar keken.

Kind van de jaren zeventig

“En, ga je er nog over schrijven?” vraagt mijn schoonzus naar aanleiding van de affaire rond The Voice. We zijn allebei kind van de jaren zeventig, tachtig. Op het hoogtepunt van de seksuele vrijheid die de anticonceptiepil ons heeft geschonken én het moment waarop vrouwen niet langer genoegen namen met de rol van klapstoeltje in de Nederlandse economie. Zij ging werken bij een bank, ik op de redactie van een krant. Van seksuele intimidatie hadden we nog nooit gehoord. Van mannen die flirten, seksueel getinte opmerkingen maakten of ronduit allerlei voorstellen deden, des te meer.

Ongewenste aanrakingen

Ik was achttien toen ik als leerling-journaliste begon en ik vond álles spannend wat er op de krant gebeurde. En al die mannentaal, ach, dat vond ik wel stoer. Bovendien kreeg ik al snel het geven van een gevat antwoord onder de knie. En dus kregen seksueel getinte opmerkingen ook een seksueel getint antwoord. Net als de meeste krantenvrouwen van mijn generatie zich aangewend hadden.

Dien die mannen van repliek

Begin deze eeuw kwam er een omslag in die cultuur. Inmiddels waren er meer vrouwen komen werken bij de krant. En de nieuwe generatie stelde het duidelijk niet meer op prijs om het werk in seksuele bewoordingen becommentarieerd te krijgen. Of zichzelf. Als vrouw van de oude stempel vond ik ze in eerste instantie kleinzielig, toen ze bij me kwamen klagen. ‘Dien die mannen gewoon van repliek,’ dacht ik.

Na jaren op meer afstand zie ik nu hoe ik als vrouw ‘mannengedrag’ heb gekopieerd. ‘The times, they are a changing’ zong Bob Dylan al. En daaraan zullen vooral mannen aan moeten wennen. Ook de Marco Borsato’s, de Ali B’s en John de Mol’s. Niet alle vrouwen waarmee ze werken zijn het zelfde.

Mannen: even naar luisteren….

Geen vrijbrief

Dat wellicht de groupies zich aan de deur van de kleedkamer meldden, ja, zich misschien zelf wel opdrongen (ik heb genoeg vrouwen meegemaakt die hun vrouwelijkheid ongegeneerd in de strijd gooiden) is geen vrijbrief.  En zeker niet, als er sprake is van een machtsverhouding zoals bij The Voice en een coach een vrouwelijke kandidaat kan maken of breken.

Winst dat vrouwen hun stem eindelijk verheffen

Strafrechtelijk zal het handjevol aangiften waarschijnlijk moeilijk te bewijzen zijn. Maar wat de vrouwen in de uitzending van BOOS over The Voice in ieder geval hebben bereikt door hun stem te verheffen, is dat er nu over wangedrag op de werkvloer wordt gesproken. Het aanstellen van een (externe) vertrouwenspersoon bij bedrijven is een eerste stap. Het allerbelangrijkste is natuurlijk een andere omgang tussen mannelijke en vrouwelijke collega’s, leidinggevenden en werknemers. Het wordt tijd dat vrouwen uitsluitend op hun werk worden beoordeeld.

Over #metoo en emancipatie

Stella Ruisch schreef eerder over de andere kant van #metoo. Er is nog steeds een lange weg te gaan voor vrouwen in Nederland te gaan, schreef zij ook in ‘Wat is er gebeurd met emancipatie?’ Brigitte Leferink verbaast zich over vrouwen die zich zelf verkleinen. Ze schreef ook over huiselijk geweld.

Openingsfoto: screenshot van de Youtube-uitzending van “BOOS’ .