“Bink hoort bij onze roedel”

Wendy Voois legt uit waarom ze haar hond jaren lang liet behandelen

Vijf jaar geleden schreef Wendy Voois over het boek van Antoinnette Scheulderman. Dat behandelde rouw na de dood van een hond. Wendy durfde het niet te lezen, zo bang is ze voor het verlies van haar eigen hond Bink. Bink tobde tot dit jaar met zijn gezondheid. Inmiddels gaat het wat beter en durfde Wendy het eindelijk aan ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe‘ te lezen. Maar voordat het zover was….

Dikke keel en betraande ogen

Het begon ermee dat onze Friese stabij Bink mank liep met zijn rechtervoorpoot. Hij had dat ‘hinken’ al eerder gehad, maar dat ging altijd weer over. Nu niet. De orthomanueel therapeut die ‘m onderzoekt, constateert milde ED-klachten: elleboogdysplasie. Dit is de verzamelnaam voor een aantal veelal erfelijke elleboog aandoeningen, die pijn en snel toenemende gewrichtsslijtage veroorzaakt. Met een dikke keel en betraande ogen rij ik terug naar huis.

Op 1 april 2021 ligt Bink in de CT-scan om zijn ellebooggewrichten beter dan op een röntgenfoto te kunnen bestuderen. Op zijn 7^e verjaardag notabene ligt ie totaal onder zeil en moederziel alleen in een kil apparaat. Het voelt niet echt alsof we ‘m een passend cadeautje hebben gegeven. De uitslag is dat ook niet: in zijn ene elleboog blijkt een flapje kraakbeen los te zitten (OCD), in de ander een botsplinter (LPC).

Zo snel mogelijk pijnvrij

Om verdere artrosevorming zoveel mogelijk te voorkomen, wordt ons chirurgisch ingrijpen aangeraden. Vriendlief staat al haast in de OK met het voornemen onze hond zo snel mogelijk een pijnvrij bestaan te gunnen. Maar ik moet dit nieuws eerst verwerken voordat ik er überhaupt over kan nadenken het mes in onze hond te moeten laten zetten. Zo snel na deze diagnose voelt dat gewoon niet goed. En kan het niet anders? Ik huil wat af in de dagen erna en iedere keer komt Bink trouw bij me checken of het wel goed met me gaat.

De pijn om het verlies van een huisdier

Afgelopen zondagmiddag pakte ik een boek van de ‘nog te lezen’ stapel: Dan neem je toch gewoon een nieuwe van Antoinnette Scheulderman over het rouwproces van haar te jong overleden teckel. Ik schreef er eerder over en hoe ik het boek niet durfde te lezen uit angst voor mijn eigen (ooit te komen) verdriet. Ondertussen heb ik zelf ook mijn portie dierenverdriet wel gehad en hoewel artroseproblemen niet te vergelijken zijn met een overlijden, kon ik me nu bij het lezen van de verhalen nog meer identificeren met ieders pijn om het verlies van een huisdier. En nee, natuurlijk heb ik het niet droog gehouden.

Een aantal maanden na de CT-scan besluiten we Bink toch te laten opereren. Hij heeft duidelijk pijn en dat willen we graag anders voor hem. Met de geruststelling dat Bink na 6 weken bench-rust (lees: alleen naar buiten voor een plas- en poepmoment en veel rust) en 6 weken opbouwen aanzienlijk zal opknappen, vertrouwen we op de orthopeed.   

Na 5 maanden geen herstel

Het loopt echter totaal anders: 2 x 6 weken worden meer dan anderhalf jaar van veelvuldige orthopedische consulten en eindeloze fysiotherapiesessies. Van een second opinion bij de orthopedisch specialisten in Amsterdam als Bink na 5 maanden nog niets beter gaat. Na een misstap gilt hij het uit van de pijn. Van weer een CT-scan en het aanprikken van zijn ontstoken pezen met een pijnstillend paardenmiddel. De pijn staat zijn herstel in de weg. Van wekelijkse laser- en hydrotherapie en allerhande pijnstilling en voedingssupplementen. Van dikke rekeningen en nog dikkere tranen.

Zonder narigheid hond zijn

Zo’n 3 maanden na de second opinion is er eindelijk ruimte voor blijdschap: Bink knapt goed op en is eindelijk weer een blije en tevreden hond. Ondanks zijn tragere wandeltempo en het feit dat ie niet of nauwelijks meer rent, beweegt hij naar omstandigheden redelijk soepel. Zijn ogen geven weer licht en z’n zwart-witte staart zwiept als vanouds in de rondte. Hier hebben we al die rekeningen voor betaald, hier hebben we zo’n lange adem voor gehad: Bink is als pup bij ons gekomen en sindsdien een volwaardig lid van onze drie-eenheid. Zijn pijn is onze pijn, zijn blijdschap de onze. En dus doen we er alles aan om ons ‘kind’ vrolijk en zonder narigheid hond te laten zijn.

Bink was in zo’n slechte staat

Als we na een half jaar de specialist (die van de second opinion) weer zien, is ook zij bijzonder aangenaam verrast. Een wereld van verschil met waar we vandaan kwamen, dat had ze zo niet verwacht. Dan durft ze ons ook te vertellen dat ze Bink tijdens haar 1^e consult in zo’n slechte staat aantrof, dat ze had gedacht dat we ‘m toen ter plekke zouden achterlaten. Ik schrik me te pletter van die mededeling en barst alsnog in janken uit.

De roedel bij elkaar

Net als de geïnterviewde dierenliefhebbers uit Scheulderman’s boek, heb ik ook moeten rouwen. Zo voelt dat althans. Niet om een heengaan – dat verschil realiseer ik me terdege. Maar wel om het verlies van hoe onze Bink was voordat die slechte ellebogen hem parten gingen spelen. Om de vervroegde seniorenstatus van onze allerliefste hond. Om het afscheid nemen van lange wandelingen over het strand en rondspringen in de zee. We nemen Bink niet meer overal mee naartoe, omdat dat soms te inspannend blijkt. En we zijn aanzienlijk vaker thuis. Niet alleen is het nou eenmaal gezelliger als de roedel bij elkaar is, maar we willen hem ook niet onnodig of te lang alleen laten.

Uit gesnotterd

Dat Bink het eeuwige leven niet zal hebben is een gegeven maar ik hoop enorm dat ons blije knuffel-ei nog lang bij ons zal zijn. Na al dat leed is dat blij zijn namelijk wel waar het voor ons om draait. Zo’n vreselijk hoopje sneu als ie geweest is, dat gun je hem geen tweede keer. En ons, hoewel minder belangrijk, eerlijk gezegd ook niet. Ik ben voorlopig wel uit gesnotterd.

Meer lezen

Wat beweegt iemand om een huisdier te nemen? Wendy legde het uit in ‘Een hond nemen en oneindige liefde ervaren’ Wiette van Klingeren schreef over boeken en honden: Jitte, Molly en Olle. Wendy volgde ook een leuke cursus om honden te fotograferen. Marlies Mielekamp schreef over het belang van huisdieren.

Alle foto’s: ©Wendy Voois