De Directiechauffeur onderweg laadt zich op
Als directiechauffeur maakt Gert Nonnekes veel mee in de auto. En niet alleen met de (inter)nationale -soms beroemde- gasten die hij vervoert. Zijn kennis en ervaring heeft hij opgedaan sinds hij in 2010 de opleiding tot directiechauffeur (CBR-examen) heeft gedaan. Die helpen hem dagelijks door het verkeer. Wat hij daarin mee maakt! Hij neemt de lezers graag mee en vertelt wat hem opvalt. Vandaag neemt hij ons mee op een enerverend dagje elektrisch rijden.
550 kilometer elektrisch rijden….
Voor een privé-/directiechauffeur is het duidelijk wie er rijdt. Ik dus. De VIP neemt een chauffeur om onderweg te kunnen werken.
Laatst had ik iemand die van Amsterdam naar Enschede moest en van daaruit naar Groningen. Tot slot naar Apeldoorn en laat op de avond terug naar Amsterdam. Zo’n 550 km, ruim zes uur in de auto. En vandaag dan ook nog elektrisch rijden.
Privé begin ik er nog niet aan en als directiechauffeur vind ik het nog steeds niks.
Te weinig tijd om op te laden
In de vroege ochtend haal ik de auto van de VIP op bij een laadpunt ergens bij hem in de buurt. Weer een andere plek en weer iets verder weg dan anders. Een stukje lopen. Het is gelukkig droog…
We kunnen 380 km rijden ‘zegt’ de meter op het dashboard. Enschede (159 km) halen we wel en Groningen (146 km) zou ook moeten kunnen. Aangekomen in Enschede is al 190 km ‘afgeschreven’. Laden dus, maar over 1,5 uur vertrekken we alweer. Even naar een snellader gaat ‘m niet worden. Bij kantoor zijn er gelukkig twee ‘gewone’ laadpunten vrij. Mazzel dit keer. Uiteindelijk in 1,5 uur net aan 20% bijgeladen.
In Groningen heb ik twee uur de tijd. Laden kan nu wat makkelijker en moet ook wel, want in Apeldoorn verwacht ik geen ‘vrije paal’ als we daar rond zes uur aankomen. De snelladers bij Van der Valk zijn een uitkomst. Kan ik meteen even lunchen.
Maar goed dat ik rij en jij niet…
Bij de eerste paal aankoppelen, pasje erbij en klaar… Dacht ik! Helaas na een paar keer proberen geen soelaas. Andere paal? Nee, ook niet. Aan de derde paal kan ik uiteindelijk laden! Wel ten koste van een paar niet al te nette woorden. Ook omdat het begon te regenen. Na mijn lunch tot 97% vol. De accu, bedoel ik.
Op naar de Omnisport Wielerbaan in Apeldoorn voor het NK Baanwielrennen waar mijn VIP acte de presence moet geven. Voor mij is er ook een kaart geregeld. Auto parkeren, meteen samen naar binnen.
Een mooie avond met spectaculaire wedstrijden. Om 22.00 u. verlaten we de Wielerbaan. “O, heb jij eigenlijk gekeken of we hadden moeten laden?’ vraagt de VIP. “Natuurlijk! Want ik rij en jij niet”. Weliswaar een VIP maar ik mag jij zeggen hoor…
En dan is er geen plek om op te laden
Ik had vooraf gekeken hoeveel kilometer we nog konden rijden: 160 km en ‘maar’ 94 km te gaan. Ik heb, ondanks dat het ’s avonds laat is, toch maar niet harder gereden dan 110. De ervaring leert dat de accu sneller leeg gaat bij 130 km. Aan het einde kunnen we nog 30 km.
Oplaadpunt zoeken bij de VIP. Eerste mogelijkheid: geen plek. Tweede mogelijkheid: allebei buiten werking. Derde mogelijkheid: geen plek. Vierde mogelijkheid: ja, een vrije plek. Uitstappen, het regent behoorlijk, kabel aansluiten, pasje. Telkens rood. Moedeloos stappen we drijfnat weer in. De VIP laat me bij mijn eigen auto uitstappen. Hij zoekt zelf verder naar een oplaadpunt…
Wat als de VIP géén chauffeur zou hebben? Hoe gaat hij dat dan wat betreft het opladen van de accu? Het is dan maar goed dat ik rij en hij niet!
Nog een paar ervaringen met elektrisch rijden
Ik rijd ook nog wel eens voor iemand die op zijn eigen oprit een oplaadpunt heeft. De auto moet helemaal tot de muur gereden worden en vlak langs de bossages omdat er nog een auto op de oprit moet. Eerst mijn tas en jas uit de achterbak en niet te vergeten de laadkabel. Lekker hoor als het regent… Dan de auto goed zetten en weer uitstappen. Met mijn goeie pak langs de natte bosjes. De kabel is nat en vies. Verder lijkt het me duidelijk. Daar heb ik dus echt een hekel aan!
Begin vorig jaar moest ik een elektrische auto naar Berlijn brengen. De klant had de rit qua laden voor me uitgestippeld. Drie keer dus. Een keer ging het niet goed en moest ik zelfs een servicenummer bellen. Alles in het Engels natuurlijk. Daardoor drie kwartier langer onderweg. Met een Mercedes 220 diesel rijd ik heen en terug naar Berlijn bijna zonder tanken.
De actieradius komt nooit overeen met werkelijkheid
Mijn mening? Om het netjes te zeggen: “Het heeft nog niet mijn voorkeur…” De actieradius is te laag en komt nooit overeen met de werkelijkheid. (Snelle) oplaadpunten zijn er niet genoeg en vaak niet in de buurt. Bij slecht weer is het gewoonweg vervelend te moeten laden. Ik wacht nog wel even.
En zoals de VIP een keer zei: ”Maar goed dat jij rijd en niet ik!”
Meer lezen
Inmiddels is Gert Nonnekes met pensioen. Maar het -ook elektrisch!- rijden kan hij niet laten: directiechauffeur is een droombaan legt hij uit. Eerder schreef hij in de rubriek De Directiechauffeur onderweg over twee handen aan het stuur, onnodig links rijden en waarom zou je remmen? Ook gaf hij tips om te rijden bij mist en regen.
Openingsfoto: Ernest Ojeh/Unsplash
Recente reacties