Van 25 november tot en met 10 december kleurt elk jaar de wereld oranje. Niet vanwege de prestaties van het Nederlands elftal, maar vanwege de campagne tegen geweld tegen vrouwen. Gebouwen, bruggen, fonteinen, kunstwerken en andere ‘landmarks’ worden oranje aangelicht. De campagne is een samenwerking van UN Women met vrouwenorganisaties overal ter wereld. Dit jaar vraagt de campagne opnieuw om medestanders van Orange the World. Brigitte Leferink besteedde er vorig jaar met onderstaand verhaal aandacht aan en schrijft nu elke dag tot en met Internationale Mensenrechtendag op haar Facebookpagina over de campagne.
Handtekening voor huisverbod
De telefoon gaat. De politie. Ze bellen omdat ik als wethouder/locoburgemeester piket heb. In het kort leggen ze de situatie uit. Een gewelddadige man die zijn vrouw ernstig mishandeld heeft voor het oog van twee kleine kinderen. Het is niet voor het eerst dat er in dit gezin van ‘geweld achter de voordeur’ sprake is, maar deze keer is het zo erg dat de politie verzoekt om een huisverbod. Daarvoor is de handtekening van de (loco)burgemeester nodig. Op mijn computer lees ik vol afgrijzen het hele relaas. Mijn adem stokt in mijn keel als ik zie dat het gaat om dezelfde familie als waar ik drie maanden geleden voor werd gebeld. Toen was het advies om geen huisverbod op te leggen. Ik volgde dat advies. Wie weet wat er zich in de afgelopen maanden heeft afgespeeld. Op dat moment besluit ik in situaties van geweld, altijd een huisverbod op te leggen. Ongeacht het advies. Ik voel me nog dagen akelig dat ik het de eerste keer niet heb gedaan.
Niets huiselijks aan geweld
Bij een huisverbod krijgt niet alleen de geweldpleger tijdelijk geen toegang tot de woning, er komt ook hulp op gang. Er is even rust en afstand. Iedereen kan op adem komen en kijken hoe nu verder. Helaas krijgen we dit soort telefoontjes regelmatig. Men spreekt wel van ‘huiselijk geweld’, maar die term vind ik eigenlijk ongepast. ‘Huiselijk’ associeer ik met gezellig, warm, geborgen. En dat is nu net allemaal ver te zoeken als huiselijk in combinatie met geweld wordt genoemd. Daarom spreek ik liever van geweld achter de voordeur als het gaat om geweld in een gezinssituatie.
Topje van de ijsberg
De campagne Orange the World heeft niet alleen tot doel geweld tegen vrouwen onder de aandacht te brengen maar het ook een halt toe te roepen. ‘Maar geweld tegen mannen dan?’ vragen sommigen aan me. Daar ben ik natuurlijk ook tegen. Maar tegen geweld tegen vrouwen zijn, je daarover uitspreken, impliceert niet dat je je ogen sluit voor geweld tegen mannen. Alleen staat dat de komende 16 dagen niet centraal.
Het voorbeeld van wat ik in mijn werk tegenkom is slechts een topje van de ijsberg.
- Wereldwijd heeft 1 op de 3 vrouwen te maken met fysiek, psychisch en/of seksueel geweld.
- In Nederland sterft iedere 8 dagen een vrouw door geweld.
- In Nederland krijgt 53% van de vrouwen (en 19% van de mannen) te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag.
- In Nederland krijgt 1 op de 5 vrouwen met partnergeweld te maken.
- 73% van de Nederlandse vrouwen heeft seksuele intimidatie meegemaakt.
Roep het geweld een halt toe
Ik zeg nee tegen geweld tegen vrouwen. Daarom hebben we in Waddinxveen op 25 november de Orange the World-vlag gehesen en is de fontein voor het gemeentehuis oranje aangelicht. Net als in zoveel andere gemeenten.
Ik ben medestander van Orange the World. U ook? Teken dan de medestanderpledge. Als we allemaal medestander zijn, kunnen we samen geweld tegen vrouwen en meisjes de wereld uit helpen.
Meer lezen
Brigitte Leferink schreef al eerder over Orange the World en ook vorig jaar besteedde ze aandacht aan de schrikbarende cijfers. En ze vertelde het verhaal van Ester Wijnen, slachtoffer van partnergeweld.
Openingsfoto: Saif71.com/Unsplash
Recente reacties