Ik ben een godin in het diepst van mijn gedachten. Als ik in de spiegel kijk, dan vind ik dat ik er voor mijn leeftijd niet echt afstotelijk uitzie. En ik hoop nog steeds tegen beter weten in dat ik die rimpels met voedende dag- en nachtcrème wegkrijg. Ik loop hard, tennis, let op wat ik eet en drink en probeer me een beetje leuk te kleden met adviezen van vriendinnen en magazines als Vrouw. Het kostte maar een kleine retorische vraag van een aangetrouwde nicht bij een familiefeestje om dat kostbare en arbeidsintensieve zelfbeeld compleet te vergruizelen. “Je kijkt er zeker naar uit om oma te worden, hè?”

Midden in een druk leven, krijgt Stella Ruisch te horen dat ze voor het eerst oma wordt. Hoe gaat een vrouw met een drukke baan, die na bijna 30 jaar opvoeden en verzorgen, net weer geniet van een vrij bestaan daarmee om? Dit is aflevering 4 van een serie blogs over de nieuwe generatie oma’s.

Oma’s, dat zijn in mijn optiek, gezellige vrouwen met blozende wangen, vlezige armen en een buik waaronder de body mass index het allang begeven heeft, haren in kunstkrullen en gekleed in een tijdloze jurk met een riempje onder de boezem en schoenen waarop een wijkverpleegkundige kílometers kan lopen. Dat etiket is niet op mij van toepassing, ook al heb ik misschien het woordje carrière net van mijn eigen vrouw zijn afgesloopt. 

Mond vol tanden

Vind ik zelf. Maar daar denkt mijn nicht dus heel anders over. Meestal heb ik wel een snedig antwoord paraat, maar nu sta ik met mijn mond vol tanden. Als ik ontken, stel ik mijn dochter die binnen gehoorsafstand staat natuurlijk teleur. Als ik het bevestig, kan ik nooit meer hoge hakken dragen, zonder me zelf meelijwekkend te vinden. Ik mompel lafjes: “Ik hoop dat het een gezond kindje is, dat vind ik het allerbelangrijkste.” En keer me zo snel mogelijk om.

Zie je wel

Na het tennissen luister ik aan de bar van de kantine aandachtig naar de verhalen van leeftijdgenoten, waarvan sommigen de horde van het grootouderschap al hebben genomen. En mijn zelfbeeld krijgt een oppepper als ik een drankje aangeboden krijg van een 75-jarige medespeler die opzichtig liegt en zegt: “Jij 57? Dat had ik je nu nooit gegeven!”

Lees ook de eerdere afleveringen over de nieuwe generaties oma’s: Help, ik word oma, Niet vertellen, hoor en Tussen hoofd en hart.