Elke week geven we op Meerdanvijftig.nl een tip om op het scherm naar te kijken. Carla Simón maakte met Alcarràs een liefdevol filmportret van een Catalaanse boerenfamilie, wiens manier van leven op het punt staat te verdwijnen. De film is vanaf deze week in de bioscoop te zien.

Boomgaard wordt in ‘Alcarràs’ zonnepanelenpark

Alcarràs opent met een oude, kapotte auto waarin de 6-jarige Iris speelt met haar neefjes Pau en Pere. In hun fantasie is het een ruimtevaartuig dat te dicht bij de zon komt. Het is de eerste pijl die ons als kijkers midden in het hart raakt. Even later verwijdert een heftruck de gammele auto: het land waarop de drie kinderen spelen wordt een zonnepanelenpark.

Dat levert de landeigenaar meer op dan de boomgaard van Iris’ vader Quimet. Dus maken we als kijker de laatste oogst mee van de perziken die de familie Solé er al 80 jaar teelt. De zorg voor de bomen, de inhuur van de donkere plukkers (waarvoor Quimet geen geld meer heeft), de lage prijzen op de veiling; ze bepalen het -dagelijks- leven van de diverse familieleden. Waarbij de emotionele worsteling met het naderende einde van de boomgaard de rode draad vormt.

Geen contract

Zoon Roger moet studeren maar ook helpen met de oogst, vindt vader Quimet nogal tegenstrijdig. Net als zijn puberzus Mariona. Die oefent intussen liever met haar vriendinnetjes een dansje op een heuvel voor het naderende feest van Sant Joan. Opa Rogelio blikt terug op het verleden, waarin de opa van de huidige landeigenaar tijdens de burgeroorlog door de familie werd verborgen. Waarom heeft niemand eraan gedacht de gunst om daarna het land te mogen bebouwen niet op papier gezet? Intussen raakt Quimet in Alcarràs steeds meer de greep kwijt op de gebeurtenissen. Zelfs de kleine Iris wil niet mee op zijn tractor.

Overtuigende karakters in Alcarràs

De Spaanse Carla Simón kwam op het idee voor de film, omdat ze zelf afkomstig uit zo’n boerenfamilie. Ze realiseerde zich dat hun manier van leven eindig is. Alcarràs, zoals haar geboortedorp ook werkelijk heet, is dan ook vooral een liefdevol portret geworden van een samenleving dan een diepgravend psychologisch drama. Net als in een documentaire moeten we het als kijker met de daden van de diverse hoofdrolspelers doen.

De kracht van Alcarràs zit dan ook in de overtuigende karakters. Ik moest even in mijn arm knijpen om me te realiseren dat opa Rogelio, vader Quimet, moeder Dolors, zoon Roger en dochter Mariona niet echt bestaan maar worden gespeeld door acteurs. Zo leefde ik met ze mee. De acteurs staan dan ook in werkelijkheid dicht bij hun rol. Regisseur Carla Simón liet maar liefst 9000 mensen in de regio auditie doen om ze te vinden.

Gouden Beer in Berlijn

Alcarràs werd dit jaar in Berlijn bekroond met een Gouden Beer. Niet zo gek, nu de boerenstand niet alleen in ons eigen maar ook in omringende landen in moeilijkheden verkeert. Aan het einde van de film zien we Quimet samen met zijn zoon Roger bij een boerenprotest tegen de veel te lage prijs die ze voor hun werk krijgen. Het uitzoeken van perziken en nectarines op de markt zal voor mij na de pluk in  Alcarràs nooit meer hetzelfde zijn.

Meer filmtips

Om in zomerse sferen te blijven, tipten we de Franse film Les amours d’Anaïs. Brigitte Leferink keek naar The Velvet Queen, nadat ze het eerst het prachtige boek had gelezen. Karin de Lange zag twee mooie films met het thema dementie: Father en Supernova. Ook zo’n heerlijke Nederlandse zomerfilm is Luizenmoeder, de film. Of kijk met Brigitte Leferink nog eens terug naar De beentjes van St. Hildegard. Nog meer televisie- en filmtips lezen? Klik dan hier.

Openingsfoto: De familie Solé compleet. Foto: Lluis Tudela