In de journalistiek hoor je veel verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze de komende weken onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Vandaag de eerste: daten in coronatijd.

Afspreken

“Ik begon net weer een beetje te leven”, vertelt Janneke, een vlotte vrouw van begin zestig. Vijf jaar geleden stierf haar partner aan de gevolgen van kanker. De laatste jaren waren heftig, veel zorgen en veel verdriet. “Het is afschuwelijk als je je man zo ziet aftakelen. Op het laatst was het een verlossing dat het afgelopen was maar het verdriet was er niet minder om. Hij was mijn beste vriend, mijn maatje. We hebben het dertig jaar geweldig gehad samen. De eerste jaren na zijn dood, leefde ik vooral voor mijn werk. ’s Avonds en in de weekenden wilde ik niks. Ik was uitgeput. Ik heb mijn vrienden en familie in die tijd verwaarloosd. Voor andere sociale contacten had ik helemaal geen energie.”

“Toch ging het op een gegeven moment weer wat beter. Sprak ik toch weer af, kreeg zin om met een vriendin te gaan eten of een zondag bij mijn broer en schoonzus in de tuin te zitten.”

Kennis maken via Skype

“Sinds corona werk ik vooral vanuit huis. De maatregelen gingen in op het moment dat ik net begon te denken over een nieuwe relatie. Alleen is ook maar alleen. Ik had me ingeschreven bij een bureau en een afspraak voor een date gemaakt net toen de coronatijd op een dieptepunt raakte. Het werd dus een kennismaking via Skype. Toch anders dan iemand in het echt ontmoeten. In de zomer werd het iets gemakkelijker, toen heb ik een paar keer een eetafspraak gehad. Lekker op een terras. Dat is toch fijner dan een online meeting. Helaas leidde het nog niet tot iets blijvends maar ik heb tot nu toe geen vervelende dates gehad.

Onverantwoord daten in Coronatijd

Toen de horeca opnieuw dichtging werd het lastiger om af te spreken. Ik heb wat afgewandeld in de afgelopen maanden. Mijn broer vindt het onverantwoord als ik met een onbekende een boswandeling ga maken. “Je weet nooit of het een engerd is,” waarschuwt hij me voor elke nieuwe afspraak. Ik vond het vooral armoedig. Thermoskan met koffie mee, afspreken op een parkeerplaats, een stadswandeling maken en na afloop bij de auto afscheid nemen.

Omdat ik de gang van zaken zat was, én een leuke meneer ontmoette, heb ik de derde date in coronatijd bij mij thuis gedaan. Vervelend is, dat hij 50 kilometer verderop woont en de tijd omvloog. Het was opeens te laat om nog voor de avondklok thuis te kunnen zijn, dus hij bleef slapen. Ik heb geen fatsoenlijk logeerbed en om hem nou op de bank of op een matras op de grond te laten liggen, vond ik niet echt een optie. Hij kroop dus bij mij in bed en dat werd geen succes.

En toen was het te laat door avondklok

Ik was er blijkbaar nog niet aan toe weer een man in bed te hebben. Na dertig jaar huwelijk en vijf jaar alleen, voelde ik me totaal niet op mijn gemak. We lagen naast elkaar en het was zo raar. We hadden op onze dates de anderhalve meter afstand in acht gehouden, elkaar nog niet aangeraakt, laat staan gezoend en toen lag ie daar, in zijn onderbroek en T-shirt. Hij vond het, geloof ik, het zo ongemakkelijk als ik. Na een grapje te hebben gemaakt, heb ik me omgedraaid om te gaan slapen. Ik deed geen oog dicht en ben de volgende ochtend vroeg opgestaan om te douchen en ontbijt te maken. Na het ontbijt vertrok hij gelijk.

Het is nu een paar weken later. We hebben na die nacht nog een keer gebeld, maar ik heb het verder afgehouden. Misschien ben ik ook nog niet toe aan een nieuwe relatie.”

Meer Brigitte

Brigitte Leferink schrijft regelmatig op Meerdanvijftig.nl. Over reizen, koken en haar Twentse afkomst. Daarnaast geeft ze ook kijktips en nog vele andere onderwerpen. Ook heeft ze ook een boek geschreven over haar scheiding.