Soms hebben we het er wel eens over: hoe lang zullen we in de toekomst thuis kunnen blijven wonen? Straks zijn we oud en wellicht slecht ter been. Hoe komen we de trap op? Ik schreef eerder dat de trapleuning een steeds belangrijker rol in mijn leven is gaan innemen. Echtgenoot droomde al eens van een kavel, waarop we dan een toekomstbestendige, gelijkvloerse woning zouden laten bouwen. Maar dat kost een lieve duit. Een appartement in een complex ligt meer voor de hand. “Maar ik wil helemaal mijn huis niet uit!”, is steevast mijn reactie op zijn voorstel.

Tehuis? Ik wil ook in de toekomst thuis!

Na een aantal afleveringen van Het geheime dagboek van Hendrik Groen, raak ik depressief over de toekomst. Hoe goed Kees Hulst en André van Duin ook spelen; zo eindigen, in zo’n tehuis, wil ik zeker niet! Gelukkig komen we thuis nog steeds vrij gemakkelijk de trap op en af, al rènnen we niet meer. “Ach, en anders verbouwen de schuur gewoon tot slaapkamer”, beëindigt mijn man optimistisch het onderwerp van een mogelijke verhuizing. Waarop we weer opgeruimd naar een toekomst thuis kijken.

Leuke televisieserie maar ook deprimerend….

Niet de enige die gehecht is aan thuis

Ik ben niet de enige die gehecht is aan zijn huis. Het huis waar we nu al meer dan 30 jaar wonen. Waar we onze kinderen hebben gekregen (thuis bevallen was toen nog gewoon) en waar onze muren en meubels de familiegeschiedenis vertellen. Velen delen mijn (struisvogel?)-politiek.

Veel aanpassingen in huis

Mijn vader had het vanaf zijn zestigste regelmatig over de wenselijkheid zijn rijtjeshuis op tijd in te wisselen voor een toekomstbestendige woning. “Niet wachten tot je misschien gedwongen wordt en je op een wachtlijst voor een tehuis komt te staan.” Dik tachtig, veroordeeld tot een rolstoel, vanwege een afgezet onderbeen, kwam het er pas van.  Want ja, in zijn oude huis had hij zijn kinderen in de buurt en uiteindelijk konden er begin 21ste eeuw al heel wat voorzieningen in en om het huis worden getroffen.  Met een aangepaste schuurdeur die hij vanaf zijn scootmobiel kon openen, verlaagde drempels in huis tot en met de badkamer en een uitklapbaar zitje onder de douche had hij het heel lang naar zijn zin.

De slaapkamer blijft onder bereik

Tehuisdirecteur mevrouw Stelwagen gespeeld door Rosa Reuten.

En niet te vergeten: de veelgeroemde traplift! Daarvan heeft hij jaren plezier gehad. Als ik na de laatste aflevering van Hendrik Groen een tijdschrift pak, valt mijn oog prompt op een advertentie voor trapliften. Een oudere dame kijkt gelukzalig naar een even aantrekkelijke oudere man in een stoeltje van een traplift. Je ziet zó dat hij nog gemakkelijk zelf kan traplopen. Dat geldt voor mij ook. Maar het is een geruststellend idee dat sinds de traplift van mijn vader het aanbod alleen maar is toegenomen. Platformliften, buitenliften, brugliften (ook in het buitengebied kun je daardoor langer op de boerderij blijven als de co2-uitstoot het tenminste toelaat); je kan het zo gek niet bedenken. En welke bocht mijn treden ook maken: er zijn trapliften voor iedere trap! Ik sla het tijdschrift dicht en….lóóp de trap op naar boven. De slaapkamer blijft voorlopig onder bereik. En het tehuis van mevrouw Stelwagen in Hendrik Groen uit zicht.

Ouder worden is terugkomend onderwerp op Meerdanvijftig.nl. Lees ook: Vitamine D met de D van Doen, Trapleuning als laatste strohalm en Uitvaartverzekering, ik erger me dood.