Daar vliegen piloot Bob en ik dan op de thermiek van die dag. Wat is het stil…en wat een uitzicht! Geen moment vraag ik me af of ik hoogtevrees heb. Ook geen greintje angst dat we in zo’n licht zweefvliegtuig zullen neerstorten. Ik zwééf!
“Waarom ga je niet een keertje mee?”
De hobby, zeg maar liever passie, van vriend Bob van Aalst werkt aanstekelijk. Zweefvliegen is van jongs af aan zijn lust en zijn leven. “Waarom ga je niet een keertje mee?”, nodigt hij me uit. En zo komt het dat ik deze prachtige nazomerse zaterdag heb afgesproken bij Aeroclub Nistelrode. ‘Als je me niet meteen ziet, ga dan even lekker een kopje koffie drinken op het terras’, raadde Bob ons aan. Dat doen mijn man en ik dan ook, de blik naar boven gericht waar het ene na het andere zweefvliegtuig boven ons hoofd cirkelt. Gek idee, dat ik straks de wereld van de andere kant bekijk.
Dan komt vanaf de plek waar een aantal zweefvliegtuigen staan een auto naar ons toegereden. En Bob stapt uit om ons te begroeten. Hij blijkt er al een tijd te zijn.
Vandaag is er een ‘droge thermiek’
Zo’n dag bij de club begint voor Bob met de briefing waarin hij aan de aanwezigen vertelt dat wij die dag met hem meevliegen. ‘Ook het weer wordt besproken’ vertelt hij. ‘En speciale bijzonderheden, bijvoorbeeld dat we bepaalde tijden niet kunnen vliegen omdat er iets op het nabijgelegen Volkel gebeurt en welke richting we op gaan vliegen. Daarna pakken we het zweefvliegtuig, slepen die naar het startpunt en stellen die op.’
Stel dat kabel richting terras zwiept…
Terwijl Bob naar de lucht wijst, vertelt hij dat het vandaag een bijna wolkenloze dag is en dat dit helaas wijst op ‘droge thermiek’ waardoor onze vlucht slechts enkele minuten kan duren. Ook legt hij uit dat het net boven het terras daar uit voorzorg hangt. Stel dat het ijzeren uiteinde van de kabel van de lier waarmee het zweefvliegtuig omhoog wordt getrokken richting terras zwiept als het vliegtuig eenmaal loskomt…
De verkeerstoren is een busje
Bob neemt ons mee naar het startpunt. Verschillende vliegtuigen staan klaar met ernaast een busje, afgezet met een rood-witte ketting. Binnen de afzetting lopen 4 mannen. Het busje blijkt als een soort verkeerstoren te fungeren, bemand door enthousiaste leden van Aeroclub Nistelrode.
Niet aan het raampje vasthouden!
Het grootste vliegtuig blijkt het onze te zijn. Een Slingsby TX 21B, een voormalig opleidingsvliegtuig van de Royal Air Force uit 1951. Vooraf krijg ik van Bob instructie hoe in te stappen: niet op de hendels en rode ijzeren staaf voorin stappen en me niet vasthouden aan het raampje. Wat ik prompt wel doe! Gelukkig herstel ik op tijd. Voorin ligt een heuse leren vliegenierscap voor me klaar.
Mijn hart klopt in mijn keel
Nadat ik goed in de gordels zit, wordt de lierkabel aan het vliegtuig bevestigd. ‘Als we direct stijgen gaat het bijna diagonaal omhoog. Als je dat eng vindt, kan je je het beste aan de twee verticale veiligheidsgordels vasthouden’, legt Bob uit. Tot nu toe was ik nog niet bang geweest voor deze vlucht maar nu klopt mijn hart toch even in mijn keel…
Fenomenaal uitzicht
En dan begint de lier aan het vliegtuig te trekken, na even hobbelen over het gras, komt het toestel los van de grond en gaan we inderdaad diagonaal omhoog. Als we op hoogte zijn, valt me op hoe heerlijk rustig het is. Alleen de wind fluit om ons heen. En als ik naar beneden kijk, heb ik een fenomenaal uitzicht.
Genieten duurt maar kort
Bob zoekt de thermiek op en langzaam cirkelen we rond, terwijl Bob ondertussen uitlegt waar we Den Bosch, Nijmegen. Utrecht en Eindhoven zien liggen. Geen moment voel ik angst, ik geniet! Helaas duurt het maar kort. Bob ziet rechts van ons een vliegtuigje, dat aanstalten maakt om te landen. Om te voorkomen dat we beiden dezelfde landingsplek opzoeken, zet hij ons vliegtuig liefst snel aan de grond.
Zachte landing met zweefvliegtuig
Tot mijn verbazing is die veel zachter dan de landing die ik wel eens heb meegemaakt in vliegtuigen naar onze vakantiebestemmingen. Nadat we uitgestapt zijn, wachten we dicht naast het vliegtuig op een van de tractortjes die ons terugsleept naar de rijdende ‘verkeerstoren.’ Daar aangekomen, haalt Bob een papier tevoorschijn. Ik krijg een heus doopcertificaat! Ook al was de vlucht wat aan de korte kant, ik houd er een prachtige herinnering aan over.
Volgende keer: Waarom Bob van Aalst elk dubbeltje omdraaide voor het zweefvliegen
Van Marlies Mielekamp verscheen eerder: Josje van der Mee’s kledingkeuze, In balans door Pilates en Rode gistrijst niet altijd goed voor je gezondheid.
Recente reacties