Ze zien er onooglijk uit en een buitenstaander gooit ze zonder na te denken bij het oud vuil. Maar voor de bezitter die ze koestert zit er achter die oude sigarendoos, dat krom getrokken kistje een dierbare herinnering, een mooi verhaal. Zoals de uil van Karin de Lange’s schoonvader.

De boekenkast van mijn schoonvader

Deze uil zit niet in de olmen en als hij op een tak zou zitten, zou de tak onmiddellijk afbreken onder zijn gewicht. Deze uil, teken van wijsheid, staat al sinds jaar en dag op de hoek van onze vleugel. En hij is van solide wit met grijs dooraderd marmer. Dat maakt hem (of haar?) loeizwaar. Aan zijn voet houdt een handgesneden houten, beschilderd vogeltje, een miniatuurspecht, hem gezelschap. Zijn wijsheid is zichtbaar in de twee boeken waarop hij zit. Vóór hij op de hoek van de vleugel landde, stond hij op de boekenkast van mijn schoonvader.

Uitzicht op het Rijksmuseum

De vader van mijn schoonvader was ooit een vermogend man. Mijn schoonvader vertelde dat hij als kind op de Prinsengracht in Amsterdam woonde. Dat is in de periode rond 1920 geweest. Zijn verhaal is dat hij vanaf de Prinsengracht op pad ging met zijn vliegende hollander, een karretje op wieltjes dat je al trappend kon voortbewegen. Zo kwam hij uit bij het Rijksmuseum dat toen op de rand van de weilanden stond. Op foto’s en tekeningen van vroeger is nog een Polderhuis te zien dat links van het museum lag bij het water van de Boerenwetering als je in de richting van het Museumplein kijkt.

Een vliegende hollander. Foto: wikimedia.

Uil geschenk uit Duitsland

De vader van mijn schoonvader handelde in meubels. Hij maakte soms een zakenreis per trein naar Duitsland. Het verhaal gaat dat hij tijdens zo’n reis de marmeren uil aangeschaft heeft, die mijn schoonvader erfde. Ik fantaseer rond de uil de bibliotheek van een prachtig barok landhuis ergens in Duitsland, waar na gedane zaken bij het sigaar roken en een cognac drinken de uil van eigenaar wisselde. Dat moet op de terugreis naar Amsterdam een gesjouw zijn geweest, trein in, trein uit. Toen we de uil een keer lieten vallen, ontstond er een flink gat in het parket. Zo zwaar is de uil. Als ik mijn fantasie laat werken, denk ik, dat het vervoer van de uil vooral zwaar was voor de kruiers die je toen nog op de stations had. Later was de uil een blijvend teken van vroegere welvaart in het huis van mijn schoonvader. De uil kijkt dan ook ietwat verwijtend naar zijn rommelige, ver van rijke, omgeving nu.

Denkt u na dit verhaal ook meteen aan het voorwerp van vroeger dat u koestert? Bewaar de geschiedenis en deel een foto ervan met het verhaal erover op onze website. U kunt het sturen aan info@meerdanvijftig.nl

Meer Lezen

De eerste aflevering schreef Karin de Lange over het margarinekistje dat ze koester. Eerder schreef ze een aangrijpend verhaal over het opruimen van het huis van een overleden tante. Ze koestert ook een drie generatie-kerstboom. Meer herinneringen haalde ze op aan haar moeder in trevira 2000-jurken. Oud speelgoed is ook bij de jongste generatie niet stuk te krijgen. En herinnert u zich deze nog, nog, nog, nog?