Na weken regen was maart een uitzonderlijk droge, zonnige maand. Zonde om die ‘ongebruikt’ voorbij te laten gaan, vonden Marlies Mielekamp en haar man. Ze zeiden tegen elkaar: “Zullen we weer eens naar Zuid Limburg gaan om te wandelen?’ Ze kozen voor Epen waar ze al eerder hebben gewandeld. Het werd een wandelweekeinde vol herinneringen.
Aankomst in het zonnetje
Genoeg hotels om uit te kiezen in Epen. Gelukkig maar, want het eerste bleek geen plek maar bij het tweede hotel konden we wel terecht. Eenvoudige maar keurige kamers met aan de achterkant van het hotel een mooi uitzicht op het Limburgse heuvelland. We waren er om 12 uur, maar omdat we pas om 2 uur op de kamer konden lieten we de koffers nog even in de auto en liepen naar de ons welbekende herberg. In het zonnetje zaten we er aan een heerlijke latte met vlaai en genoten van het uitzicht op het schitterende landschap rond de Volmolen.
Schattig Mechelen
Terug wandelend herkennen we alles weer en nadat we de koffers op de kamer hebben gezet vertrekken we voor de eerste wandeling. Ons doel deze middag is Mechelen, de heenweg is vooral dalen, maar ja ‘what goes down…. must go up’, zeggen de Engelsen. Mechelen is een schattig dorpje met nog geen 2000 inwoners waar wat leuke eetgelegenheden zijn. Teruglopend pauzeren we voordat de klim komt op een terras onder het genot van een glaasje chardonnay voor mij en een écht Limburgs bier uit de tap voor mijn echtgenoot. Als we terug zijn in ons hotel blijken we die middag toch zo’n 14.000 stappen te hebben gezet.
Smidsberg: prachtige vergezichten
Op dag twee kijken we op de wandelkaart die we hebben gekocht en zetten een mooie route uit. We beginnen om 10 uur door het veld in te lopen richting de Volmolen. Aan het eind van deze weg blijven we even zitten op een bankje bij de Calvariekapel. Daarna slaan we rechtsaf richting Smidsberg. Het past helemaal in dit wandelweekeinde vol herinneringen. De vorige keer dat we hier waren gingen we rechtdoor. Toen was het miezerig weer en viel ik toen we door het modderige Geuldal liepen. Ik zat van onder tot boven onder de modder…Dit keer schijnt het zonnetje en gaan we monter heuvelop. Onderweg hebben we prachtige vergezichten.
Supersteile afdaling
Als we volgens de blauwe paaltjes naar rechts moeten, ontmoeten we een stel dat hijgend en puffend de route andersom volgt. Als we naar beneden wandelen, snappen we waarom: het is super steil! Voorzichtig lopen we door het weiland naar beneden. Verderop komen we langs De Woeste Hoeve een mooie vakwerkboerderij aan de Diependalseweg. Binnendoor lopen we weer naar Mechelen waar we tegen drie uur lunchen. Terug lopen we door de Molenweg binnendoor naar Herberg de Smidse, waar we nog een drankje drinken. Daar hadden we toch een andere ervaring in dit wandelweekeinde vol herinneringen. Het is er druk en duur geworden in vergelijking met zo’n 15 jaar geleden dat we er ooit logeerden. Jammer… Als we ’s avonds in ons bed duiken staan er 23.000 stappen op de teller.
Alsnog modderige schoenen
Onze laatste dag in Epen maken we een wandeling waarbij we De Smidse links laten liggen en een eindje rechtdoor lopen, daarna slaan we rechtsaf naar een wandelpad dat ons door het bronnengebied leidt. Hier wordt het wat drassiger maar het lukt ons tot het eind droge voeten te houden. Totdat we in het spoor raken van een trekker die door de wei is gereden. Onze schoenen zitten alsnog onder de modder. We lopen via de Molenweg weer naar Epen waar we op een terras ons zelf verwennen met de verrukkelijke kruisbussenvlaai van Peter Lemmens. Ik herken de vlaai met boven de kruisbessen slagroom en merengueschuim van het Piepenhoes in Maastricht. Daar levert Peter Lemmens ook zijn gebak
We hebben het wel verdiend. Want na deze laatste echt Zuid-Limburgse stop, staat de stappenteller weer op 14.000 stappen. Maar wat een heerlijk wandelweekeinde vol met nóg meer herinneringen nemen we mee naar huis!
Meer lezen over mooie plekjes in Limburg
Over een maand is het mei. Juist, de tijd voor die heerlijke asperges die nergens zo smaken als in Limburg. In onze serie een ‘Rondje Nederland’ somde Brigitte Leferink de mooiste bezienswaardigheden van de zuidelijke provincie op. Niet alleen Marlies Mielekamp vindt het er mooi wandelen. Kees Rooze ging haar al voor. Lees er zijn ‘In voetspoor van oermens’ er maar op na. En Stella Ruisch stak al wandelend stiekem de grens over tijdens de coronabeperkingen….Uitgewandeld: geniet dan van het Bourgondische Maastricht.
Recente reacties