50 tinten grijs….Nee niet dat beruchte boek maar de lucht boven Nederland deze winterse dagen. Ik hoor de meeste mensen meteen zeggen: ‘Geef mij maar strakblauw of blauw met witte wolken.’ Maar ik vind grijs ook wel wat hebben. Zeker in combinatie met uitgestoten wolkjes adem (jaaa, op veilige afstand), lekkere warme sjaals, dikke gewatteerde jassen, mutsen op en dan lekker winters wandelen.
Zo mooi kan Nederland zijn
Wij begonnen zo het nieuwe jaar, waarin het grijs boven de Gelderse IJssel plotseling voor een kort moment openbrak en plaats maakte voor een mooie zonsondergang. We stapten door de zuigende modder van de uiterwaarden. De vervreemdende winterse stilte werd af en toe verbroken door een zwerm grauwe ganzen, die eigenlijk net als het grijs van de Nederlandse lucht helemaal niet zo grauw zijn. Verderop dobberde een familie tafeleenden en even later vloog ook nog statig klapwiekend een reiger over. Zo mooi kan Nederland zijn!
De bordjes die we volgden hoorden bij het Leestensche Broekpad, dat 11 kilometer door de buitengebieden van Zutphen loopt. Een weg die langs de woeste gronden langs de rivier, de akkers en boerderijen kronkelt. De autoweg is nooit ver. Geen bijzonder natuurschoon, als je tenminste niet geeft om boerensloten, wei, bosschages, grazende paarden, koeien en de geur van uitgereden mest.
Winters wandelen op zijn mooist
Maar ik vind het winters wandelen zo, onder een grijze lucht, op zijn mooist. Geef mij ook maar het strand als de wind de duinen geselt en de boulevard aan zee leeg is op een voorbij waaiend papiertje na. Of een wandeling over een industrieterrein aan de achterkant van de stad, waar verlaten fabrieksmuren van graffiti zijn voorzien en hekwerken met moeite de illusie in stand houden van hoe bedrijvig het hier ooit was. Tussen de tegels van het voetpad woekert het gras, door de afwezigheid van mensenschoenen die het plat trappen.
Buurtgenoot met trompet
Zo waardeer ik, op mijn dagelijkse corona-ommetje ook het natuurterreintje dat vrijwilligers jaren geleden hebben aangelegd vlakbij de weg die de zuidoostelijke buitenwijken van Amsterdam. Op afstand hoor je de auto’s voorbijkomen. Maar als je je oren dichthoudt, waan je je tussen de omgevallen bomen, de nu bijna overkolkende oppervlaktewatertjes diep in de natuur. Gelukkig deed ik dat niet, zodat ik een buurtgenoot op een heuveltje trompet hoorde spelen tijdens mijn korte winters wandelen. Stemde me vrolijk onder de grijze lucht.
Ook zin om te wandelen?
Kees Rooze volgde het voetspoor van de oermens en wandelde door de heuvels van Zuid-Limburg. Hij verkende de St. Pietersberg, terwijl Stella Ruisch de coronaregels ‘overtrad’ en toch stiekem de grens overging bij het drielandenpunt. Daarnaast verkende ze ook de schoonheid van de Wouwse Plantage. Marlies Mielekamp koos voor de stad en wandelde door Zwolle, Leeuwarden en Alkmaar.
Recente reacties