In de journalistiek hoor je veel verhalen, die je niet altijd kunt opschrijven. Omdat mensen niet onder hun eigen naam hun relaas op internet willen terugvinden of omdat de omstandigheden zich niet lenen voor een interview. Na vele jaren in het vak kan Brigitte Leferink heel wat vertellen. Dat doet ze onder de titel ‘Mijn geheim’. Omdat sommige verhalen voor velen van ons wel heel herkenbaar zijn. Of onze nieuwsgierigheid opwekken. Zoals dat van de zesenzeventigjarige Paula. Op een nabestaandenbijeenkomst ontmoette ze Goos. De vonk sloeg over.

Rouw kun je niet uit zetten

“Ik wilde er eigenlijk helemaal niet naar toe. Naar die bijeenkomst die de uitvaartonderneming voor nabestaanden organiseerde. Allemaal treurende mensen bij elkaar. Ik had genoeg aan mijn eigen verdriet. Tot een dag ervoor een vriendin tegen me zei “Het wordt tijd dat je over andere dingen gaat praten dan alleen over Karel. Hij is er niet meer. Je moet verder met je leven.” Ik voelde me zo gekrenkt. Rouw kun je niet even uit zetten. Het beheerste nog een groot deel van mijn doen en laten. Bij de bijeenkomst voor mannen en vrouwen die ook hun partner hadden verloren zou er misschien meer begrip zijn.”

Mensen van mijn eigen leeftijd

“Het was best spannend om naar de nabestaandenbijeenkomst toe te gaan. Het was in het rouwcentrum waar Karel opgebaard had gelegen en waar we definitief afscheid hadden genomen. Ik had de straat maandenlang gemeden om er niet mee geconfronteerd te worden en nu zocht ik het bewust op. De deur stond uitnodigend open. De uitvaartbegeleidster stond buiten om iedereen welkom te heten. Ze zag me aarzelen en wenkte me. “Fijn dat je bent gekomen”, begroette ze me. Binnen waren verschillende zitjes met tafels met kannen koffie en thee en etagères met lekkers. Overal zaten al mensen maar er waren nog genoeg stoelen vrij. Het was een bont gezelschap van mannen en vrouwen van alle leeftijden. Aan één tafel zaten vooral jongeren, ik nam een stoel aan een tafel waar mensen van mijn eigen leeftijd zaten.”

mijn geheim

Met een goed gevoel naar huis

“De nabestaandenbijeenkomst was een ongedwongen samenzijn. We stelden ons aan elkaar voor, de uitvaartbegeleidster hield een korte toespraak en droeg enkele gedichten voor en er was mooie achtergrondmuziek. Het uurtje was zo voorbij. Het was gezellig, af en toe vloeide er een traan, maar de stemming was over het geheel genomen opgewekt. Ik ging met een goed gevoel naar huis.”

“Na deze keer ging ik elke vier maanden. Ik raakte gesteld op verschillende mensen en sprak af en toe met anderen af om koffie te drinken. Goos was er één van. We trokken steeds meer naar elkaar toe. Hadden het echt fijn samen en merkten dat we het liefst iets met zijn tweeën gingen doen, zonder anderen erbij. We hadden alleen nog maar oog voor elkaar.”

Een zoen om te bedanken…

“Afgelopen maand bleek mijn fietsband leeg toen ik naar huis wilde. Goos bood aan me na de nabestaandenbijeenkomst thuis te brengen. De fiets kon wel in de achterbak. Ik bood hem nog een drankje aan en toen hij vertrok, bedankte ik hem voor zijn hulp. Spontaan gaf ik hem drie zoenen en de laatste belandde per ongeluk op zijn mond. En zo is het gekomen. We hebben het hartstikke fijn samen.”

Meer Mijn Geheim

Meer lezen over (nieuwe) liefdes? Bij Mary en Javier sloeg de vonk over in een tango-café. Gladys is heimelijk verliefd op een collega, Jochem wil een vrouw uit het verre oosten en Walter is helemaal hoteldebotel van Maaike.

Helaas is er ook verdriet. Ida’s man moet naar het verpleeghuis, Giovanni en Margret hebben elkaar niets meer te vertellen, de man van Mary zit in de gevangenis en na de dood van man viel een gezin uit elkaar.

Openingsfoto: Pixabay